15 juni 2011 - mooi en toch saai
Door: Ad
15 Juni 2011 | Verenigde Staten, Lowell
Het was flink koud vanochtend, het stoken van de kachel was niet echt gelukt. Gezakt voor mijn examen pyromaantje. Eerst naar het ontbijt, een spaanse omelet met chorizo en pepperjack-kaas. Heerlijk voedzaam, ik moet er ruim 100 km op af kunnen leggen.
Gisteravond werd ik tijdens het eten uitgenodigd door een Amerikaans echtpaar om bij hen te komen zitten. En dat doe je natuurlijk, altijd gezelschap wat aanspraak tijdens het eten. Beiden gepensioneerd, op vakantie, wonen in het noorden van Idaho. Tegen de 70 jaar maar drinken (zuipen) als een van 18, vooral zij. Ze was af en toe niet te verstaan en het lopen ging ook niet echt geweldig meer. Haar man, Larry, had iets gedaan in de bosbouw. Bij het afrekenen bleek dat Larry al betaald had voor mij, altijd welkom. En ik werd nog uitgenodigd om bij hun cabin een wijntje te komen drinken. Ook dat sla je niet af natuurlijk, maar dat duurde niet lang of de fles was leeg, de temperatuur gezakt en de drank in de vrouw. Om 9 uur terug naar mijn eigen cabin en stoken. Waarom vertel ik dit ook alweer? Oh ja, ze kwamen de ontbijtzaal binnen toen ik weg wilde gaan en we namen nog even hartelijk afscheid.
Bij de uitgang ging net een groep van 4 fietsers weg, de andere kant op. Bij het ontbijt had ik met een van hen gesproken en verteld wat ik deed. De groep ging net op de foto en ik moest er ook bij komen staan. Ik linksaf op weg naar Lowell. Een prachtige route, alleen maar bergen, bochten, rivier aan de linkerkant. En wat het mooie was, de hele weg was vlak of omlaag. Onderweg nog wel een flinke regenbui gehad. Ik moest ook een keer wachten bij een wegopbreking. Hier staat er dan aan iedere kanti iemand op de weg met een bord met daarop STOP of SLOW.
Ik moest ook stoppen en wachten op de pilot-car, daar moesten we (ik en 2 auto’s) dan achteraan rijden. Die auto komt en er stond een bord op ‘ Follow me’. Toen gaf die auto me toch gas, die kon ik dus echt niet volgen en reed ik alsnog alleen door de wegopbreking. Nou ja, opbreking, er waren 2 bulldozers bezig om wat rotsblokken op te ruimen. Ik kwam de pilot-car op zijn terugweg weer tegen. Waarom kon ik dan niet alleen doorrijden bij dat stopbord?
Maar goed, de weg was mooi en tegelijk ook saai. Het zijn dus echt alleen maar bossen en bochten, en dat 100 km lang. Ik was heel verrast om na die 100 km weer eens een gebouw te zien. In Lowell aangekomen eerst wat gegeten. Onder het plaatsnaambord staat, zoals bij zoveel plaatsen hier, het aantal inwoners. Grappig was dat het getal 24 was doorgestreept en dat er nu 23 stond.
Ik kwam langs een camping/motel waar ik nu dus een kamer heb. Kort nadat ik aankwam, arriveerde er een groep fietsers onder leiding van iemand de Adventure Cycling Association. Dit is de organisatie de fietsroutes in de VS beheerd. De leider van de groep was iemand van de New York Federal Police. Ik werd meteen uitgenodigd voor een gezamenlijke borrel met de groep. En daar zeg ik geen nee tegen natuurlijk.
Wat een geweldige reis is dit toch, het is bijna iedere dag al genieten geweest. Behalve dan die dagen met tegenwind in Wyoming. En de tornadodreiging in Pittsburg Kansas, was ook niet geweldig. Overigens heb ik sindsdien nog steeds regelmatig tornado-waarschuwingen gezien voor diezelfde streek. Het is dus maar goed dat ik daar weggegaan ben.
Vandaag 103 km gefietst, het totaal is nu 4510 km. Mijn totaal zal iets van 5500 km worden. Bijna het dubbele van mijn tocht naar Santiago in 2001, dat was 2700 km. En ja, ik beschouw deze tocht nog steeds als vakantie. Het is GENIETEN!!!
Gisteravond werd ik tijdens het eten uitgenodigd door een Amerikaans echtpaar om bij hen te komen zitten. En dat doe je natuurlijk, altijd gezelschap wat aanspraak tijdens het eten. Beiden gepensioneerd, op vakantie, wonen in het noorden van Idaho. Tegen de 70 jaar maar drinken (zuipen) als een van 18, vooral zij. Ze was af en toe niet te verstaan en het lopen ging ook niet echt geweldig meer. Haar man, Larry, had iets gedaan in de bosbouw. Bij het afrekenen bleek dat Larry al betaald had voor mij, altijd welkom. En ik werd nog uitgenodigd om bij hun cabin een wijntje te komen drinken. Ook dat sla je niet af natuurlijk, maar dat duurde niet lang of de fles was leeg, de temperatuur gezakt en de drank in de vrouw. Om 9 uur terug naar mijn eigen cabin en stoken. Waarom vertel ik dit ook alweer? Oh ja, ze kwamen de ontbijtzaal binnen toen ik weg wilde gaan en we namen nog even hartelijk afscheid.
Bij de uitgang ging net een groep van 4 fietsers weg, de andere kant op. Bij het ontbijt had ik met een van hen gesproken en verteld wat ik deed. De groep ging net op de foto en ik moest er ook bij komen staan. Ik linksaf op weg naar Lowell. Een prachtige route, alleen maar bergen, bochten, rivier aan de linkerkant. En wat het mooie was, de hele weg was vlak of omlaag. Onderweg nog wel een flinke regenbui gehad. Ik moest ook een keer wachten bij een wegopbreking. Hier staat er dan aan iedere kanti iemand op de weg met een bord met daarop STOP of SLOW.
Ik moest ook stoppen en wachten op de pilot-car, daar moesten we (ik en 2 auto’s) dan achteraan rijden. Die auto komt en er stond een bord op ‘ Follow me’. Toen gaf die auto me toch gas, die kon ik dus echt niet volgen en reed ik alsnog alleen door de wegopbreking. Nou ja, opbreking, er waren 2 bulldozers bezig om wat rotsblokken op te ruimen. Ik kwam de pilot-car op zijn terugweg weer tegen. Waarom kon ik dan niet alleen doorrijden bij dat stopbord?
Maar goed, de weg was mooi en tegelijk ook saai. Het zijn dus echt alleen maar bossen en bochten, en dat 100 km lang. Ik was heel verrast om na die 100 km weer eens een gebouw te zien. In Lowell aangekomen eerst wat gegeten. Onder het plaatsnaambord staat, zoals bij zoveel plaatsen hier, het aantal inwoners. Grappig was dat het getal 24 was doorgestreept en dat er nu 23 stond.
Ik kwam langs een camping/motel waar ik nu dus een kamer heb. Kort nadat ik aankwam, arriveerde er een groep fietsers onder leiding van iemand de Adventure Cycling Association. Dit is de organisatie de fietsroutes in de VS beheerd. De leider van de groep was iemand van de New York Federal Police. Ik werd meteen uitgenodigd voor een gezamenlijke borrel met de groep. En daar zeg ik geen nee tegen natuurlijk.
Wat een geweldige reis is dit toch, het is bijna iedere dag al genieten geweest. Behalve dan die dagen met tegenwind in Wyoming. En de tornadodreiging in Pittsburg Kansas, was ook niet geweldig. Overigens heb ik sindsdien nog steeds regelmatig tornado-waarschuwingen gezien voor diezelfde streek. Het is dus maar goed dat ik daar weggegaan ben.
Vandaag 103 km gefietst, het totaal is nu 4510 km. Mijn totaal zal iets van 5500 km worden. Bijna het dubbele van mijn tocht naar Santiago in 2001, dat was 2700 km. En ja, ik beschouw deze tocht nog steeds als vakantie. Het is GENIETEN!!!
-
16 Juni 2011 - 05:40
Mieke:
Hey Ad
Dit is zeker een trip om nog lang naar terug te kijken.
Wow tis een beetje raar om met nog 1.000 km te gaan te praten over laatste loodjes, kweet niet of je dat ook al zo voelt, vast niet.
suc6 sterkte en ik kijk uit naar de rest van de verhalen en foto's -
16 Juni 2011 - 07:54
Jos Van Der Aa:
Spanje op en neer in de auto is 3000 km. Dat vind ik al een een flinke kluif met de auto... Veel plezier nog en geniet van de laatste 1000.... -
16 Juni 2011 - 09:32
Maike:
Hoi,
Wat een prestatie, zoveel kilometers afgelegd.
Geniet er nog van, in Holland de komende dagen veel regen.
It's raining cats and dogs here in the Netherlands.
-
17 Juni 2011 - 10:26
Wil:
Hoi Ad. Wat een afstand al zeg. Ik doe het je niet na.
Bent zeker al wat kilootjes kwijt door al dat fietsen.
Succes verder.
gr Wil
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
