22 dec 2012

Cambodja
Vanochtend waren we wat later op weg doordat de was nog niet afgeleverd was. Gisterenmiddag hadden we wat kleding laten wassen, tot nu toe deden ze dat altijd in het hotel zelf. Maar hier kennelijk niet, we hadden gisteren al aangegeven dat we om 6 uur wilden vertrekken. En met Aziatische nauwkeurigheid in het nakomen van afspraken werd de was om 6.30 u afgeleverd. En we willen graag zo vroeg mogelijk vertrekken in verband met de temperatuur.
Op weg naar de grens nog een paar keer gestopt om wat te drinken, het wordt hier wel iets duurder. Tot nu waren 2 koffie altiijd 20.000 Dong en nu is het iedere keer 30.000 Dong. Het blijft nog steeds enorm druk onderweg, en dat claxonneren om zo goed als niets, beginnen we echt beu te raken.
De weg naar de grens begint ook steeds slechter te worden, overal gaten en kuilen. Maar dan komen de slagbomen toch in zicht. Ik denk dat ik weet wat ze allemaal gedaan hebben. De eerste Vietnamese douanier heeft gekeken of we met visum zijn binnengekomen, de tweede zet er een stempel in met datum dat we Vietnam weer verlaten, de derde kijkt of nummer 1 en 2 hun werk goed gedaan hebben. Dan is er de controle van een Cambodjaan, die verwijst ons naar een kantoor waar we het visum kunnen kopen, a $25 en 1 pasfoto. Dan terug naar de 1e Cambodjaan waar we een formulier invullen met gegevens hoe lang en waar we in Cambodja zullen zijn. Het volgende kantoor is het bureau van een soort gezondheidsdienst, waar we invullen of we ziek zijn. Van ons wordt terplaatse de lichaamstemperatuur gemeten, 36.7 (Ad) en 35.9 (Janny).
Vervolgens komen met vele stempels meer in het paspoort bij de Cambodjaanse grens en daar mogen we dan gewoon doorrijden. En wat schetst onze verbazing, hier rijden ze gewoon zonder te claxonneren! De wegen zijn iets beter, zeker ook breder. De opschriften zijn onleesbaar en we denken dat het dorp waar we nu zijn Kiri Vong is. Toevallig ontdekten we in een zijstraatje een guesthouse waar we nu ook zijn. In Kiri Vong kwamen we nog langs een geldautomaat, maar die wilde met geen enkel pasje geld geven. We moeten het nu dus doen met $60.
Inmiddels ben ik weer even het dorp in geweest en ik zag een winkeltje met hele stapels geld in de toonbank, daar kon ik de resterende Dong en $20 dollar wisselen tegen Cambodjaanse Riel. We weten nog niet hoeveel we morgen hier moeten betalen.
Onderweg vielen ons nog 2 dingen op, het landschap was soms dusdanig open dat we over de velden konden kijken. In Vietnam stond langs alle wegen bebouwing. En we hebben voor de eerste keer bergen gezien, we hebben nog geen echte beklimming gehad maar wel een redelijke stijgende weg. Morgen gaan we van de hoofdweg af, in westelijke richting naar Kôm Pôm Trach. De dag erna willen we naar Kampot, een wat grotere stad, waar we een rustdag plannen.
Aan het einde van de middag zijn we het dorp ingelopen, we hadden heel wat bekijks. Zo moet de koningin zich ook voelen. Je ziet gewoon alle hoofden naar jouw richting draaien en ze roepen bijna allemaal ‘hello’. We zijn nog even terug gegaan naar de bank, maar ook nu geen geld uit de flappentap. Wordt nog een uitdaging de komende dagen. De lucht was ook nog enorm dreigend, het heeft heel even geregend, waarvoor we even schuilden onder een soort afdak. Meteen kwam er een gezin met 2 stoeltjes voor ons zodat we konden gaan zitten.
Maar wat te eten wat we vertrouwden was een grotere uitdaging. We kwamen langs een markthal waar ze aan het afbreken waren. Er was nog wel een stalletje waar we dichte pakjes noodle-soep zagen liggen. Dat hebben we warm laten maken met wat groente en tauge erin. Een flesje water en een blikje Cola erbij, dan heb je al een snel een volwaardige voedzame maaltijd.
Op de achtergrond hebben we al de hele dag muziek, we denken dat er dichtbij een tempel moet zijn. Zien kunnen we die niet langs deze stoffige weg. Als jullie dit lezen, zijn we zeker een dag verder, hier is geen Internet verbinding mogelijk.