20 mei 2011 - afgesloten bruggen

20 mei 2011 – 3 afgesloten bruggen
Mijn nieuwe tent inpakken was zo gebeurd. Ik had vannacht niet echt rustig geslapen, de benzinepomp aan de overkant was kennelijk de hele nacht open. Felle lampen aan en regelmatig startende auto’s. Het beloofde een mooie fietsdag te worden, dat is maar goed ook want Ash Grove was bijna 120 km verder. Kort na het verlaten van Hartville zag ik een bord dat aangaf dat de weg was afgesloten door werkzaamheden aan een brug.
Ik had toch al verteld dat ik via Internet contact had met Dustin uit Texas. Hij is met 2 anderen enkele dagen voor mij op de route en ik kreeg van hem gisteren een mail dat de afsluiting op de 38 gewoon genegeerd kan worden. Er zijn in totaal 3 bruggen afgesloten, maar naast iedere brug ligt een zogenaamde ‘ construction road’ en de werklui vinden het geen probleem als je daar als fietser gebruik van maakt, uitproberen dus maar. De omleiding zou 20 mijl extra opleveren en daar had ik ook geen zin in.
En inderdaad het werkte. Vervelend was wel dat ik bij iedere brug door de werklui erop attent gemaakt werd dat ik richting zware regen ging. Dat wil je als fietser eigenlijk helemaal niet horen, komt nog bij dat ik geen keuze heb. Ik moet/wil die richting op omdat dat naar de westkust leidt.
Even later was ik op het hoogste punt van de route en zag ik in de verte, in mijn richting, een donkergrijze muur van regen en ik zag het ook regelmatig bliksemen. Ik kwam nog door een grote plaats, Marshfield, langs een motel, de verleiding was groot maar ik ging door. Bij een benzinepomp ging ik nog even een ontbijtje scoren en ook daar werd ik gevraagd of ik toch wel een paraplu bij me had. Toch dat motel, nee ik ga door.
Op weg naar Ash Grove kwam ik eerst nog door Fair Grove. Op 4 km van die plaats begon de regen dan ook echt, maar dan ook echt van harte. Toevallig kwam ik langs een kerk met een portaal ervoor, dus dat betekende schuilen. Na een kwartier werd het iets minder, de regen en het onweer, dus maar weer verder, anders kom ik er nooit. Aangekomen in Ash Grove begon het weer te storten, de eerste mogelijkheid om te schuilen was een apotheek. Dus daar naar binnen, verrassnd voor het personeel een totaal verregende fietser en dan nog wel uit Nederland. Ik kreeg ook meteen wat te drinken aangeboden. Of er een motel is in Ash Grove, nee overnachtingsmogelijkheid was er niet.
Het werd weer even wat minder, dus weer op de fiets. Maar na 100 m was het weer bar en boos, bij een benzinepomp naar binnen. Binnen werd ik aangesproken door een van de werkneemsters, of ik een slaapplaats zocht. Zij bleek lid te zijn van een soort heemkundekring en ze hadden een oude windmolen annex werkplaats, een soort museum in beheer. Er was ook nog een overdekt paviljoen bij en ze wilde wel iemand bellen die het bijbehorende gebouwtje open wilde maken. Dan kon ik daar overnachten. Hoezo dankbaar voor deze oplossing? Geweldig toch hoe iedereen zo behulpzaam is. Ik heb geen idee of ik zelf ook zo behulpzaam ben, maar ik heb me wel voorgenomen om er in ieder geval meer aandacht voor te hebben.
De windmolen was schuin aan de overkant en daar zit ik nu dus te schrijven. Ik denk dat ik er toch voor ga kiezen om hier binnen te slapen. Het is een soort kleedkamer, er staat een bank binnen, maar ik heb er buiten nog een gevonden van dezelfde hoogte. Die staat nu binnen om droog te worden, tegen elkaar schuiven, slaapmatje en slaapzak erop. Met een beetje fantasie lijkt het dan om mijn boxspring thuis. Er is zelfs een warme douche die ik ook graag gebruikt heb, want die was er gisteren niet. Je wordt wat gemakkelijker laat ik maar zeggen. Volgens Joan, van de benzinepomp, is er in het stadje ook ergens Wifi, dat ga ik maar eens zoeken als het hier droog is. Want de regen en het onweer houdt maar niet op. Ik ben blij dat ik niet doorgefietst ben. Desondanks toch nog 69 km gefietst. Niet voldoende voor het gemiddelde, maar soms moet je gewoon leven met de dingen die gebeuren en waar je geen invloed op hebt, zoals dit noodweer.