26 juni 2011 - 5678 km

Wat ga je schrijven van een laatste dag? De blijdschap van het bereiken van het doel of de anticlimax dat je ook niet meer mag/hoeft te fietsen? Ik voel toch wel enige trots op het volbrengen van een dergelijke tocht. Niet alleen de kilometers maar ook de tegenslagen, groot en klein, die er ook bij horen. Maar die ik wel op heb kunnen lossen. De gebroken spaak in Bardstown, de overstroming op de grens van Kentucky en Illinois waardoor het veer niet ging, de tornado in Joplin waar ik maar 20 mijl van verwijderd was. De tweede gebroken spaak en ook vandaag weer problemen met de fiets, ik ontdekte maar liefst 2 gebroken spaken. Ik heb ook veel goede herinneringen, de mensen die mij bij die kerk in Fordsville ophaalden, de auto die ik meekreeg in Hartsel, de vele aanwijzingen die ik onderweg kreeg. De vele oprechte uitspraken van bewondering, het ontzag voor een fietser die dwars door hun land fietste, die in staten was geweest waar menige Amerikaan nog nooit was geweest.
En niet te vergeten de vele mensen die mijn verslagen lazen en daar op reageerden. Dat heeft me veel goed gedaan, bedankt jullie allemaal. Ik moet ook eerlijk toegeven dat er mensen gereageerd hebben waarvan ik echt niet zou weten wie het is. De steun van Janny die me dit toch maar gegund heeft, pas verkering en dan 10 weken weg laten gaan. De late uren die zij besteedde aan het Skypen, gedurende mijn tocht werd het tijdsverschil steeds groter.
Net als vanouds dus maar, eerst de route uit Eugene teruggevonden. Eugene is best wel een grote stad, na 10 km fietsen was ik weer op het platteland. Leuk was het wel om het eerste richtingsbord naar Florence te zien. De natuur was ook weer prachtig, maar ik had er wat minder oog voor vandaag. In Veneta gestopt voor een ontbijt en snel weer door. Maar na enige kilometers mezelf afvragen waarom het zo zwaar fietste, ontdekte ik 2 gebroken spaken. En dan zit er ook een flinke slag in je achterwiel. Na enige korte krachttermen besloot ik toch maar net te doen alsof er niets aan de hand was, die kilometers haal ik ook nog wel. Ik heb mijn achterrem wel flink los moeten zetten om er voor te zorgen dat de velg de rem niet raakte. De route leidde me ook nog door een tunnel die flink smal was. Bij de ingang zat een knop die je als fietser eerst in moest drukken, dan ging er boven de ingang lichten knipperen om de andere weggebruikers te waarschuwen voor een fietser in de tunnel.
Eindelijk rond 3 uur in de middag was het dan zover dat ik in Florence aan kwam, ik wilde wel oog in oog staan met de Pacific dus dat was nog even zoeken. Het bord ‘beach’ volgen en toen was het dan eindelijk zover, 5678,3 km later was ik er. Vertrokken op 23 april en aangekomen op 26 juni, iets meer dan 2 maanden. Ik ben tevreden.
Daarna de ‘old town’ in en mezelf getrakteerd op een heerlijk ijsje. Bij het wegfietsen werd ik aangesproken door een vrouw die me vroeg of ik vertrok of aankwam. Zij had de route ook gedaan maar dan in de andere richting. Ik werd gefeliciteerd en we wisselden wat ervaringen uit. Ik kreeg van hen een goede tip voor een motel hier. Ze adviseerden met Le Chateau Inn, met sauna en hot tub. Dat is heerlijk voor je spieren om uit te rusten. Ik heb vandaag ruim 106 km gefietst. En morgen hoef ik alleen maar te fietsen naar de bikeshop die aan de overkant zit. Nu maar hopen dat ze mijn fiets willen kopen. Dan kan ik dinsdag met de bus naar Eugene en woensdagmiddag om 1 uur met het vliegtuig naar Chicago. En dan zie ik Janny weer!!