16 juni 2011 - regen, regen, regen

Ik werd wakker van de regen die op het dak kletterde. Geen prettig vooruitzicht dus. Even later werd op de deur geklopt, het was Rick Gallo, de leider van die groep fietsers. Hij ging naar het dorp en of ik nog iets nodig had. Hoe vriendelijk kun je zijn? Maar ik was van plan om te wachten tot het droog was en dan te ontbijten in Syringa, een ritje van 12 km.
Tegen half 8 was het droog en 20 minuten later zat ik op de fiets. Afdalen tot Syringa, prettig, maar helaas begon het na 10 minuten weer te regenen. Niet voldoende om de poncho aan te doen, maar toch regen. In het restaurant daar kreeg ik te horen dat ze eigenlijk alleen ontbijt serveerde aan hun motelgasten. Maar de kok had te veel gemaakt en ik kon alleen maar kiezen voor een ontbijt met omelet. Geen probleem hoor, het werd ook afgesloten met een heerlijke muffin. In dat restaurant zaten 2 mannen en van een van hen had zijn vrouw een aantal maanden in Nederland gewerkt, iets met paarden en in de buurt van Gorinchem. Hij kon het zelfs op de goede manier uitspreken. De andere man was echt heel erg geinteresseerd in mijn tocht. Hij dacht er al jaren over om het zelf ook een keer te doen. En jullie weten wel wat ik hem adviseerde. Als je een echte droom hebt, moet je die ook proberen uit te laten komen. Hij wilde ook een foto van mij maken bij mijn fiets.
Terwijl ik zat te eten kwam er nog een andere fietser binnen, die man had ik 2 dagen geleden ook gezien in Powell, toen ik die cabin had. Ook met hem een tijd zitten praten, hij was op weg naar Vancouver en hij is begonnen samen met zijn zoon. Maar omdat die sneller wilde gaan hadden ze besloten om ieder apart te gaan en elkaar weer ergens te ontmoeten. Hij ging de volgende 10 km nog wel in mijn richting maar daarna splisten onze wegen. Samen fietsen heb ik dan ook niet voorgesteld.
Weer op weg, na Syringa bleef de weg maar stijgen. Ik was op dat moment op een hoogte van 400 meter en gedurende de dag steeg de weg uiteindelijk naar 1250 meter. Toch een flinke klim maar door de geleidelijkheid en de afstand goed te doen. Ik heb vandaag in totaal 7 uur op de fiets gezeten en daarvan is het ongeveer 1 uur droog geweest. En toch heb ik geen slecht gevoel aan deze fietsdag over gehouden. De laatste 11 km was een afdaling naar White Bird, heerlijke weg, lekker breed en goed onderhouden. Ik reed de hele weg ca. 55 km per uur en ik heb zelfs nog een vrachtwagen ingehaald, zo’n grote Mack. Geweldig!!
Ik ben nu in White Bird in een motel. Ik heb me laten vertellen dat er in de USA 1 motel is zonder internet. En dat heb ik gevonden! Jammer voor mijn trouwe lezers. En omdat het in een diepe vallei ligt, ook geen telefoonverbinding mogelijk.
Na de warme douche ben ik even boodschappen gaan doen en daarna een saloon in. Daar zaten dus echte cowboys, zelfs compleet met cowboy-hoeden en gitaar. Het was echt wel gezellig daar, niet dat ik alles verstond. Want als die cowboys na het drinken van de nodige biertjes gaan praten, dan wordt het moeilijk. Maar ‘Bad moon rising’ speelde hij best goed.
Vandaag 107 km gefietst, morgen is het doel New Meadows, een rit van ruim 100 km. De dag erna zal ik Oregon inrijden, de laatste staat. Ik heb ook nog een mail gekregen van Amtrak. De lijn Florence-Eugene hebben ze uitbesteed aan een andere maatschappij en daarom kan ik wel een kaartje kopen in de bus. Mooi toch, hoe dit ook weer opgelost is.