Fietsdag 1

Fietsdag 1
Het is echt begonnen, de eerste dag fietsen. Vroeg wakker maar we hadden onze tijd nog wel nodig. Eerst een ontbijtje, alle spullen inpakken. Tassen in de lift en daarna 2 maal op en neer met een fiets. In de hal alles gemonteerd, ging allemaal goed. Iemand heeft van ons foto’s gemaakt van het vertrek, 7.40 u was het. Maar wat was het al druk op straat, duizenden brommers om ons heen, smalle straatjes, hele grote kruisingen met verkeerslichten, maar met welk doel die er stonden?
De GPS is onbetaalbaar want zuiver op dat ding slaan we de straten in, richtingsborden staan er niet. Het gevolg was wel dat we ook in een heel klein weggetje (2 fietsen breed) terecht kwamen. Volgens de kaart moesten we ook een stuk de rivier volgen, dat was iets gemakkelijker. We bleven maar fietsen in HCMC, overal brommers, winkels, eetstalletjes, mensen, een paar auto’s en bussen. Na 1,5 uur fietsen hadden we wel zin om te stoppen. Een soort van terras was er, blikjes Cola en pakjes yoghurt waren dicht en verzegeld, dus hier konden onze magen wel tegen. Maar dan weer wel Wifi dus nog even iets op FB gezet. Bij het maken van dat bericht zag ik dat we toch al in de volgende plaats zaten, Nhà Bè. Op de kaart een weg met een stuk groen ertussen, dat vertalen wij dan met bossen of weilanden. Nou, hier is dat niet.
We waren in ieder geval op de goede weg, ons einddoel voor vandaag was Cᾶn Duóc, nog ongeveer 25 km. Het was niet alleen maar asfalt met kuilen, gravel kregen we ook nog voor de wielen. Het begon al best wel op een oerwoudje te lijken, rijstvelden, mannen in vissersbootjes, waterbuffels, veel ijzeren bruggen. Ook een houten brug die heel erg rammelde, grote gaten had en waar de schroeven angstaanjagend ver uitstaken. Als je er over heen fietst, is het een lekke band als je geluk hebt. Plotseling stonden we voor een rivier met een pontje. Volgens een van de omstanders moesten we naar de overkant en dan linksaf. Dus een eerste ervaring met een pontje, we voelden ons wel een bezienswaardigheid.
Aan de overkant in een dorpje was het weer tijd voor een lekker koel drankje. Het was echt heel erg warm vandaag, op mijn thermometer was het 35 gr C. Janny begon echt last te krijgen van het fietsen in deze warmte. Onderweg nog eens gevraagd naar een hotel, maar zelfs met de zin in het Vietnamees aangewezen, hadden we toch nog een onoverbrugbaar taalprobleem. Toevallig kwamen bij een soort tempel met aan de zijkant in de schaduw wat bankjes. Er kwamen nog wat schoolkinderen bij ons zitten en een van hen kreeg les in het Engels. Ze ging haar schoolboek halen en zo hebben we wat kunnen praten. Janny zat er echt doorheen en de zon deed zijn werk ook flink, rode wangetjes, nee trouwens, een rood gezicht van de warmte.
We zijn rustig verder gefietst en rond 1 uur kwamen we aan in Cᾶn Duóc. Nu nog een slaapplaats regelen. In het centrum aan wat mannen gevraagd, met als gevolg dat we meerdere richtingen kregen aangewezen. We moesten een stukje langs de rivier en daar hebben we het nog maar eens gevraagd. De man gaf ons een briefje mee met de naam en dat het nog 600 meter weg was. Daar was een straat naar rechts. Maar ook daar was het niet te vinden, ik zal jullie besparen waar we allemaal gevraagd hebben, maar we hebben het gevonden. Het heette Minh Anh, en voor Google Earth, het is op nummer 116.
De kamer is niet echt geweldig maar het gezin hier is echt heel gastvrij. We hebben de kleding gewassen, de dochter bleek een varkentje als huisdier te hebben. Nou ja, huisdier, als ze honger hebben zal het best lekker zijn. De wasbak en de douche hebben geen afvoer, het water loopt door een gat in de muur weg.
Aan de achterkant zag ik in het veld een hele felgele kerk staan, daar ging ik dus naar toe. Het bord gaf aan, de naam van de kerk, Thanh That Tan Lan. Achter de kerk was een gebouw waar een flink aantal mensen op de grond zaten en bezig waren met het maken van hele kleurige bloemen. Een van de dames sprak Engels en ze kwam naar me toe. Ik mocht meteen binnen komen en ze schonk meteen thee voor me in. Of ik de kerk ook wilde zien, ja heel graag. Binnen was het zo mooi, ik kan het niet beschrijven, kijk de foto’s maar eens. Ik kan daar wel foto’s blijven maken, maar zoveel kaarten heb ik niet bij me.
Terug naar het hotel, onze spullen bij elkaar gezocht en te voet terug naar het dorp. Onderweg kregen we de indruk dat we een bezienswaardigheid waren. In het dorp konden we geen restaurant vinden. Maar we kwamen bij de markt en daar waren 2 eetstalletjes waar het heel druk was. Het zag er ook nog lekker uit. Een Vietnamese pannekoek die we gisteren ook ophadden. Ook iets met mie, uien en worst laten maken. Het was nog wel een uitdaging om met stokjes te eten, maar als je honger hebt, is dat een extra stimulans. Een heerlijke maaltijd, in totaal 60.000 Dong (€ 2,40). Op zoek naar een kop koffie, of een biertje, in ieder geval uit een gesloten blik. We vonden iets waar we koffie konden kopen, tenminste dat begrepen we van de serveerster. Maar we kregen een glas met iets wat op koffie leek maar met heel veel ijs. En ijs is vaak gemaakt van het plaatselijke leidingwater, dus dat drinken we niet. Dus verder gegaan, onderweg nog wat cola, koeken, pinda’s en yoghurt gekocht. Nu zitten we lekker rustig bij te komen. Als jullie dit lezen zijn we weer verder gegaan, want ik kan hier niet op Internet.
Vandaag 44 km gefietst en het doel voor morgen, My Tho ligt hemelsbreed 31 km hier vandaan.