22 april 2011 - dag van de vluchten

22 april 2011 – de dag van de luchthavens

Vroeg wakker natuurlijk, de wekker ging om 5 uur, je dagelijkse dingen doen. Het normale ontbijt was vanaf 06.30 u. Maar dat was te laat, maar er was een soort zelfbedieningsontbijt. Niet echt uitgebreid maar voldoende. De bus was mooi op tijd net voor 7 uur liepen we Schiphol binnen. Starbucks konden we natuurlijk niet passeren zonder een heerlijke cappuccino en voor mij een muffin. Maar daarna was dan toch echt het afscheid aangebroken, heel dubbel gevoel. Ik ga iets heel leuks doen en Janny is thuis en moet de normale dingen doen maar nu zonder elkaar. Ik weet dat ze het me gunt en die tijd halen we zeker wel in.
De douane had het heel druk vanmorgen, een hele lange rij wachtenden. Toen ik aan de beurt was, ging het toch nog heel snel. Via de lange loopbanden en langs de verleidelijke winkels naar de gate waar ik nu dus zit te wachten. Klaar om de eerste vlucht naar Zurich.
Afgezien van dat kind wat in mijn rug zat te schoppen, ging het prima. Net iets meer dan een uur vliegen. Op het vliegveld van Zurich moest ik een flink eind lopen, langs de douane, daarna een soort metro in, de lopende band waar de koffer enzo op moest, weer een heel stuk lopen en dan de laatste controle van de boardingpass.
Daarna was het nog maar 10 minuten wachten bij de gate, maar wel met leuk gezelschap naast me. Ze kwam uit Oostenrijk nu en op weg naar Chicago en dan naar Minneapolis. Uitgelegd wat ik ging doen in de States, ik weet niet zeker of ze het wel geloofde. Geen tijd gehad om dollars te scoren maar niet getreurd, ook nog geen gelegenheid gehad om ze uit te geven. Straks in Chicago hoop ik meer tijd te hebben. Ik ben wel heel blij dat ik in Zurich geen zorgen had voor mijn fiets, niet hoeven te zoeken waar ik die op moest halen of naar toe moet. Maar misschien was het wel net zo gegaan als met de normale bagage. Die zal toch wel in het vliegtuig zitten waar ik nu ook in zit. Nee, dat moet wel, want het merk van mijn tas in Neverlost.
Ik heb mijn horloge al op de tijd gezet van het beginpunt, als ik dit schrijf is het bij jullie in Nederland 15.51 en op mijn beginpunt is het 9.51 uur vrijdagochtend.
Op het vliegveld van Zurich ben ik nog wel even bezig geweest om mijn Iphone zover te krijgen dat ik kon pingen en/of sms’en. Maar daar wilde dat apparaat niet aan meewerken en als dank ben ik tijdens die poging 8 % batterijvermogen kwijt geraakt. Wil ik er nog iemand een Iphone kopen. Ik kan er draadloos mee bellen, maar toch wel heel vaak met een (net)snoer aangekoppeld. Gelukkig zit er in dit vliegtuig een USB-aansluiting die ik nu gebruik om de Iphone weer van sap te voorzien. Nog 7 uur vliegen!
De vlucht naar Chicago was vooral lang, ik zat in een rij van 2 stoelen en helaas niet aan het raam. Dit vliegtuig, een Airbus A330, was voorzien van een persoonlijk mediacenter. Ik heb lekker naar muziek zitten luisteren, een film gezien van de beste voetballers aller tijden, de doelpunten van 88 terug gezien. En veel over Ruud Gullit en Frank Rijkaard.
Keurig op tijd aangekomen in Chicago, een rendezvous met mijn bagage. En op naar de immigrations. Niet zo enorm groot als mij was voorspeld, wel lange rijen dus het werd wachten. Ik vond het aantal vragen wel meevallen, ik was er zo door heen. Daarna de aansluiting naar Philadelphia gezocht, ik moest naar een andere hal. De trein was een soort metro, vrij snel aangekomen in hal 2. Maar ik had ook nog mijn grote en zware tas bij me, en de bagagewagentjes mochten niet mee in de metro. Half laten rusten op de uitschuifarm van de trolley. Zo, dat hiield die maar net, het handvat is al een beetje krom. Die kan zeker bij het afval, maar goed in hal 2 kon ik de ruimbagage weer afgeven en vervolgens weer door de douane. Om een of andere reden bleef dat ding maar piepen. Waarop ik gefouilleerd moest worden, het is maar goed dat wij dat IBT niet hoeven te doen, wat een lange uitleg! Ik kreeg mijn spullen weer allemaal terug en naar de gate gezocht. F10 en ook die vrij snel gevonden. Onderweg probeerde ik de Iphone weer aan te zetten, dat lukte wel maar nog steeds geen verbinding, geen Wifi en geen provider. Met behulp van een winkelier lukte het uiteindelijk wel. De Wifi is er wel maar niet gratis, dus helaas. Dan maar niet. Ik heb nog wel even naar Janny gebeld om te zeggen dat ik veilig in Chicago was.
Bij de gate aangekomen bleek dat de vlucht vertraagd was, waarschijnlijk een uur te laat. Ik hoorde zeggen dat het kwam door het slechte weer onderweg. Volgens de juffrouw achter de balie was het niet zeker dat ik de aansluiting naar Newport News zou halen, de volgende mogelijkheid zou dan zijn, morgen om 11.25 uur. De boeking voor de originele vlucht zou ze nog wel laten staan, ik werd ook enkele rijen naar voren geboekt.
Als de tijden kloppen, zou het kunnen zijn dat ik het toch nog ga halen. Ik heb ook Jeff Kerr een sms gestuurd met de mededeling dat ik mogelijk morgen pas aan zou komen.
Ik zit nu dus in het vliegtuig en de chauffeur roept net om dat we over een kwartier (20.40 u) de landing in gaan zetten, Zou het dan toch nog gaan lukken. Wat ben ik blij dat ik nog niet een fiets bij me had die ik zou moeten dragen of zo.
De prepaid sim-kaart kopen is ook nog niet gelukt, ik hoop onderweg op de fiets nog een phoneshop te zien.
Bij het landen werkte iedereen mee om degenen die een aansluiting moesten halen, eerst uit te laten stappen. Bij de gate stond iemand klaar die me een boardingpas gaf voor morgen, als het niet zou lukken. Er zat ook al een hotel-voucher bij voor een reeds gereserveerde kamer. Dat is pas service. Rennen naar de shuttle want het was ook nog eens ver weg. En daar aankomen, weer rennen. De juffrouw in de shuttle had al aangegeven dat ik voor gate F9 binnen linksaf moest rennen. En daar aangekomen was ook die vlucht weer vertraagd, de bemanning moest nog beslissen of ze vandaag nog wel zouden vliegen. Na een half uur besloten ze omdat wel te doen. Dus weer in het vliegtuig, nummer 4 vandaag. Een heel apart kleiner vliegtuig, 2 rijen van 2 stoelen, 1 stewardess.
Weinig zien onderweg was het was nog steeds slecht weer, de vlucht en de landing ging weer voorspoedig. In Newport News aangekomen heb ik Jeff gezocht, valt nog niet mee als je niet weet hoe iemand er uit ziet. De mensen die buiten stonden waren op een gegeven moment allemaal weg, om jullie een idee te geven. Het vliegveld daar is kleiner dan Eindhoven.
Er liep ook nog iemand van de Airport Police waar ik mee in gesprek raakte. Uitgelegd waarom ik stond te wachten en wat ik ging doen, ontzag was het resultaat. Maar ook zijn visitekaartje voor het geval dat ik onderweg hulp nodig zou hebben, wel gemakkelijk. Hij was afgewerkt maar hij had eerst nog zijn collega met nachtdienst ingelicht.
Jeff gebeld, voicemail ingesproken en na een 20 min weer eens gebeld, hij was onderweg. De collega van de Airport Police kwam naar me toe en gaf me een schouderbadge. Mooi ding.
Rond half 2 in de nacht kwam Jeff me ophalen in een burger politieauto, groot en vol met apparatuur, ik kon nog net zitten. Hij bracht me naar een collega, Tory, die zou wonen in een mooi huis. Daar aangekomen en wat ik kon zien, was het inderdaad mooi. Ik viel zowat om van de slaap, dus na het drinken van een cola (suikervrij) ben ik naar bed gegaan. Als een blok in slaap gevallen.
Het is inmiddels zaterdagmorgen 9 u als ik dit schrijf, het verslag daarover volgt nog. Die verslagen die nog volgen, zullen wel wat korter zijn. Maar op een dag met zoveel reizen zijn ook vol indrukken. Nu nog even dit verslag op een usb-stick zetten en via de laptop van Tory op mijn weblog zetten.
Groeten, uit een droog en zonnig Yorktown!