3 mei 2011, verzopen kat

3 mei 2011 – tegenslag
Vanochtend begon heerlijk, zonnetje en een flinke afdaling. Bij binnenkomst in Kentucky begon het meteen bergop. Een half uur later werd het weer ook wat dreigend. Gisteravond in het motel had ik naar het Weatherchannel zitten kijken, en het zag er niet echt bemoedigend uit in mijn streek en in de rest van Kentucky Niet echt een dreiging van tornado’s maar wel van hevige regenstormen, onweer en overstromingen. Geen prettig fietsweer dus. Maar goed, ik kan me toch niet laten tegenhouden. In mijn achterhoofd hou ik de mogelijkheid open dat ik door het weer gedwongen zal zijn om een stuk de bus of de trein te nemen. Het voelt als verraad, alleen al de gedachten. Natuurkrachten daar kun je het toch niet tegen opnemen, dat heb ik gisteren nog kunnen zien. Voorlopig fiets ik gewoon door.
In de eerste plaats in Kentucky, Elkhorn City, neem ik een ontbijtje. Ook hier begint de vrouw die me bediende, uit zichzelf over het slechte weer wat me vandaag te wachten staat. Lekker opbeurend. Ik ga toch gewoon fietsen hoor. Enkele zware beklimmingen heb ik voor de boeg, en wat dacht je van de honden? Inderdaad veel, heel veel loslopende en me opjagende honden. Soms werkt het ultrasone apparaat, soms gewoon in goed Nederlands duidelijk maken wat mijn mening is over honden. Maar altijd is er die dreiging vanachter een bosje of een hekje van een volgende hond. Ik probeer maar zo snel mogelijk door Kentucky te komen.
Het ziet er ook behoorlijk armoedig uit overal, iedereen laat zijn vuil gewoon in de tuin liggen, de auto’s blijven ook gewoon staan te roesten. Niet echt uitnodigend allemaal, veel, heel veel autobedrijven. Ook niet het toonbeeld van een schoon bedrijfsterrein.
Rond het middaguur ging ik bij een benzinepomp een koffie en een koek scoren, ook daar werd ik weer aangesproken over het weer. Een chauffeur vertelde me dat als ik de 80 zou nemen, ik dan in zwaar weer terecht zou komen. Maar ook nu geen keuze, gewoon doorgaan. Helaas bleek hij snel gelijk te krijgen, ik ging een top over en keek een langgerekt dal in, allemaal regenwolken in dat dal. Stoppen nu? Ik zou niet weten waar ik moest overnachten.
Dus doorfietsen, ik kwam in het plaatsje Bypro. Hier hoef ik geen straatnaam van te geven, er is maar 1 straat daar. Ik heb even staan te schuilen bij een soort friettent met zo’n luikje nog. Het hield maar niet op, een regenbui met van die bellen op de straat. Ik vroeg aan de juffrouw aan dat loketje of er een gemeentehuis of politiebureau was. Dat was er wel, maar vele mijlen terug. Of ik even binnen wilde komen. Kom ik daar toch in een geweldige tent, allemaal Amerikaanse/Kentucky stijl aankleding. Er zou zo een cowboy met 2 revolvers binnen kunnen komen.
Er bleken 2 dames te werken, die allebei enorm hartelijk waren. Maar ze wisten ook zo snel geen slaapplaats en Hindman (mijn einddoel voor vandaag) was nog ver weg. Ondertussen was de vriend van een van de dames binnengekomen. Ik had een stukje terug nog een school zien staan. Of ik daar kans zou hebben op een slaapplaats? Die vriend zei me om het te proberen en als het niet lukte, moest ik maar terug komen en dan zou hij zijn moeder bellen. Ze had goede contacten bij een kerkgemeenschap hier, die zouden dan wel iets regelen.
Maar goed, ik naar die school, de stromende regen weer in. Binnen werd ik door het personeel hartelijk ontvangen en ze beloofden me alles in het werk te stellen om een slaapplaats te regelen. In de school overnachten was niet toegestaan, wel zou ik onder een overkapping mijn tent daar op kunnen zetten. Het personeel wat daar was, ging aan het bellen en na 1,5 uur hadden ze inderdaad iets gevonden. Ik had van de onderdirecteur ook al koffie en soep gekregen, hij zag wel dat ik het echt koud had. Als er niets zou lukken, kon ik ook nog in een soort verwarmingshok gaan liggen. Daar had ik niet zoveel trek in, want ik had gezien dat er onder de deur geen drempel zat en dat het water al bijna onder de deur door kwam. Ik had ook geen mogelijkheid om hoger te gaan liggen. Dus als het water naar binnen kwam, werd alles heel zeker nat en kon ik ook geen kant meer op.
Uiteindelijk had de man geregeld dat ik kon slapen in een gebouw van de kerk waar hij lid van was. Dat was nog wel 12 km hier vandaan, hij zou naar huis gaan en zijn truck ophalen en mij dan naar dat gebouw brengen. Het kon nog wel een half uur duren, ik zei dat ik weer naar dat restaurant zou gaan om daar op hem te wachten, dan kon hij ook de school afsluiten.
Zo gezegd, zo gedaan. In dat restaurant zat die vriend nog te wachten en ook de dames kwamen meteen naar me toe om te vragen of ik een slaapplaats had. Toen ik dat kon bevestigen, voelde het in ieder geval aan alsof ze oprecht blij me voor me waren. Ik bestelde nog wat lekker warme kippevleugels en cola.
Even later kwam niet die man binnen, maar collega van hem samen met haar dochter. Ze had iets kunnen regelen en haar collega al gebeld met dat hij niet meer hoefde te komen. Ze bracht me naar een voormalig schoolgebouw waar ze nu alleen nog de gymzaal van in gebruik hebben. En daar zit ik nu dus te typen, een enorm groot gebouw helemaal voor mij alleen. Tafels om op te slapen, dus dat gaat wel lukken.
Helaas maar 70 km kunnen fietsen, niet goed voor het gemiddelde. En op 5 km na de 1000 km niet gepasseerd. Dat dan morgen nog te vieren. En ik heb ook vandaag nog alles gefietst en soms een stukje gelopen. Ik voelde meerijden met een auto toch als een stukje bedrog. Ik had morgen een rustdag gepland, dat gaat het niet worden. Ik fiets morgen gewoon door.
Ik ben wel blij dat ik al die dagen nog een soort noodrantsoen bij me had. Ik heb nog een heel klein blikje vis, een blikje aardbeien op sap en 2 kleine flesjes frisdrank. En ook nog 2 muesli-repen, mocht ik het met die andere dingen niet redden.
Groeten uit Kentucky!