6 juni 2011 - zie ik beren op de weg?

Dat was even wennen in een hutje zonder TV, geen koelkast, gezamenlijk toilet en douche. En geen Weather Channel dus, dan weet ik ook niet wat me te wachten staat. Ik had in de documentatie van het park wel veel waarschuwingen voor beren gelezen. Elanden, bisons en beren maken de meeste slachtoffers in de parken, gemiddeld 1 slachtoffer per dag! Best veel, volgens mij. Gisteren sprak ik bij het meer een Belgisch echtpaar dat ook wist te vertellen dat beren niet uit zijn op een confrontatie maar als ze onverwacht met je oog in oog komen te staan, dan worden ze agressief. Zij hadden gisteren een stuk gelopen en ze klapten regelmatig in hun handen of ze begonnen te zingen.
Zingen zal ik maar niet doen, hoewel misschien lopen ze wel weg met hun handen voor hun oren. Handen klappen gaat ook niet lekker als je fietst. Maar ik heb een reddingsfluitje uit de bergsport bij me, ik neem me voor om zeer, zeer regelmatig te fluiten.
Toen ik de sleutel bij de receptie inleverde, waarschuwden ze me nog een keer voor beren. Maar ik kon niet buiten de weg, was mijn antwoord. Ja, maar er loopt hier in de buurt een berin met 3 jongen en die steekt regelmatig de weg over. Dat moet ik weer hebben, is het lekker weer en windstil. Zou ik beren op de weg zien?
Op weg toch maar, blijven is geen optie en de beren gaan niet uit zichzelf weg. Aan het aantal foto’s kun je zien dat het een schitterende omgeving is maar ook dat het lekker fietste. Ondanks 2 passen en 3 keer over de Continental Divide. De omgeving is zo geweldig mooi, wordt zeker ook veroorzaakt door de sneeuw die nog meters hoog in de berm ligt. Maar ook zonder sneeuw moet het hier prachtig zijn. Bij Lewis Lake stopte ik weer eens om foto’s te maken en daar was toevallig ook het Belgische echtpaar, Yvan en Yvonne. Hele aardige mensen overigens, ik moest meteen met hen op de foto en ik maakte er ook een van hen natuurlijk. Mail-adressen uitgewisseld om de foto’s uit te wisselen. Een Amerikaans echtpaar had gehoord wat ik aan het doen was en wilde ook met mij op de foto. Voor veel Amerikanen is het ook onvoorstelbaar wat ik doe, heel veel Amerikanen komen in hun hele leven hun staat niet uit.
In Grant Village aan Yellowstone Lake moest ik even de weg af om een lunch te scoren. Wonder boven wonder had ik daar ontvangst met de gsm, dus heb ik even naar Janny gebeld. Voor Skypen zou het te laat worden.
Rond half 5 kwam ik dan aan in Old Faithful en naar de receptie van Snow Lodge, de enige overnachtingsmogelijkheid hier. Nee, er was geen kamer meer vrij. Wel In Grant Village (28 km terug) of in West Yellowstone (48 km verder). Maar dat was toch geen probleem op een bike, tot ik uitlegde dat het geen motorbike was maar een bicycle. Of er toch niet ergens een heel klein kamertje was? Ze ging nog even kijken en in Old Faithful Inn was nog een kamer zonder bad of douche. Beter dan in een tent, douchen kan morgen toch ook? Morgen wil ik namelijk naar West Yellowstone, 48 km dus. Maar ik voel aan mijn lichaam dat ik teveel vraag en dat ik even een rustdag moet nemen.
De kamer is echt niets mis mee, in een heel groot houten gebouw met uitzicht op de geiser Old Faithful. Vandaag precies 100 km gefietst, morgen dus een halve dag fietsen.