28 september – weer opgedroogd

Vrijdag 26 september vertrokken we van Posadas naar Foz de Iguazu. Inmiddels weten we dat het Argentijnse deel Puerto de Iguazu heet en het Braziliaanse deel is Foz de Iguazu. Dat is toch een mooi voorbeeld van voortschrijdend inzicht?
De hele weg zou via de Ruta 12 gaan, op de kaart een snelweg, maar in de praktijk? Bet verlaten heb ik de GoPro op de dakrails gemonteerd, in de films die nog volgen kunnen jullie het resultaat zien. Kijk dan maar op Youtube en zoek op mijn naam, of abonneer je op mijn kanaal. De Argentijnen waren volop bezig met het verbeteren van de route. Nogal gemakkelijk die verbetering omdat het begin minimaal is. En moeilijk omdat de werkomstandigheden nogal een uitdaging vormen. In ieder geval hebben ze hier nog niet gehoord van ruim vooraf aangeven dat je door de berm moet of door een zandpad.
Inmiddels was ook de grondsoort veranderd, de bodem was van rode steen en een soort rode klei. Alles is hier rood, auto’s, huizen, wegen, bebording. En als het regent spettert alles tot een meter hoogte onder het rode stof. Mooi om te zien en voor de foto, maar of het gezond is voor de bevolking betwijfel ik. De temperatuur daalde tot een lekkere 20 gr C en het werd wat bewolkt met af en toe een spettertje regen.
Onderweg wilden we naar een Jezuitendorp, Sao Ignacio. Ook dit dorp was bedekt met rood zand of stof, maar dat was wel mooi bij het witte klooster, het lentegroene gras en de blauwe lucht. Ook hier kan een fotograaf zich uitleven en dat heb ik dus ook gedaan. Maar niet getreuzeld, wij moeten weer verder. Nou ja, dat moeten vullen we zelf in.
Weer op weg de nodige politiecontroles. Dat heb ik volgens mij nog niet eerder genoemd, maar er zijn hier veel, heel veel politiecontroles. Bijna allemaal aangekondigd met een bord en meestal staat er ook een kantoortje bij. Er staan dan een aantal pionnen op de middenstreep en daar staan enkele agenten bij. Iedereen gaat terug naar stapvoets, wij zijn nog geen enkele keer gecontroleerd.
Toen we het tijd vonden voor een lunch kwamen we door een dorp waar we wat lokale mensen in een parilla, Argentijns voor grill, zagen zitten. De kaart laat wel lunchgerechten zien maar wij vinden dat meestal complete maaltijden. We hebben nog niet vaak een broodje of sandwich kunnen scoren, wel enkele keren een tosti. En ook die zijn weer groot. Toen we wilden vertrekken, brak de hemel op. De kolkende stromen water kwamen van de berg af, het riool kon de aanvoer niet verwerken. De eigenaar was wel zo vriendelijk om Janny met een paraplu naar de auto te brengen.
In de loop van de middag kwamen dan aan in Iguazu. Ik had van tevoren op Google Maps gezien dat het hotel in een nieuwbouwgebied lag. Ik had dan al meteen beelden van een nieuwe woonwijk met enkele hotels. Fout, fout, fout; zo bleek later. Het adres Reserva Iryapu deed me ook vermoeden dat het nog een soort wijk zou zijn. Bij de Tourist Information kenden ze het hotel niet. Op Google Maps had ik wel gezien dat het rechts van de Ruta 12 moest liggen. Dus daar een bosweg in gereden met verwijzing naar hotels, maar niet ons Rainforest hotel. Ik zal jullie het verhaal verder besparen, maar na een uurtje hadden we dan toch eindelijk ons hotel gevonden. Het was inderdaad hagelnieuw maar dan wel midden in het oerwoud, dus niet bepaald de nieuwbouwwijk die ik in gedachten had.
Het hotel is zeker nog niet af, maar het is een oase van rust. Een gigantisch groot en heerlijk bed, mooie badkamer, uitzicht direct op het oerwoud. Kortom, genieten!!!
We waren begonnen als fietsers met de mogelijkheid dat we moesten kamperen in de bush en nu liggen we op een bed in een superluxe hotel. Het is omschakelen, maar dit bevalt uitstekend.
Zaterdag wilden we de stad verkennen en een tour naar de waterval boeken. Het hotel uit en niet gekozen voor de directe route naar de weg maar via de jungle gereden. We reden tussen de bomen, lianen, bromelias, gras, palmen, rode modder, poeltjes, te veel om op te noemen. Kijk de foto’s.
De Gopro heeft ook nog een duik mogen nemen, maar om een helder watertje te vinden met vis er in, bleek best lastig te zijn. In de Waspikse Put had ik vaker vis in beeld. In de jungle kwamen we nog langs een soort Indianendorp waar ze natuurlijk ook weer souvenirs verkochten. Ook wij konden de verleiding niet weerstaan. Ik mocht nog samen met een man het dorp bekijken en in een hut kijken. Hij vertelde dat daar een hele familie woonde, ik betwijfel het, er stond een klein bedje en verder helemaal niets.
In het dorp aangekomen, hebben we na enig zoekwerk een boottocht naar de watervallen geboekt. Eerst een tocht met een vrachtwagen door de jungle, dan een boottocht met een hele grote motorboot naar de watervallen en een tocht onder de watervallen door. De tocht was inclusief douche en zou 2 uur duren.
Onderweg hadden we nog iets gezien van een ecologische organisatie die ook jungletochten organiseerden. Daar gingen we nu meteen naar toe. Bij de ingang moesten we even wachten op de volgende tocht. We stonden daar te wachten en een van de personeelsleden had kennelijk gehoord of gemerkt dat wij uit Nederland kwamen. Hij kwam naar ons toe en hij bleek vrijwel foutloos Nederlands te praten. Hij had via Internet een talencursus gedaan en hij had Nederlands gekozen, waarom nu net Nederlands kon hij niet uitleggen. Het was een hele aardige gast, voor ons heel vreemd. De hele vakantie nog geen Nederlander ontmoet en nu net een (de enige) Argentijn die Nederlands spreekt. O nee, er is nog een Argentijnse die Nederlands spreekt.
De tocht was ook heel leuk en in het gezelschap bleek een Belg te zijn die al 12 jaar in Buenos Aires woont. Ook met hem in het Nederlands kunnen praten en hij tolkte ook voor ons als het nodig was. Mijn Spaans is nog niet zo goed dat ik de gids altijd kon volgen.
Vandaag was dan de tocht naar de watervallen. Ik had in een boek over die watervallen gelezen dat je een waterdichte tas en een poncho krijgt, want je wordt echt heel erg nat. Varen door de watervallen is net als een regendouche. De vertrekplaats lag in een soort park, dat betekende voor ons niet alleen de kosten van de boottocht, maar ook nog de entree voor het park en een parkeerkaart. Maar goed, zeker de Argentijnse economie kan nog wel een oppepper gebruiken.
De tocht was goed georganiseerd, we werden goed verwezen en we werden eerst op een open vrachtwagen door het park gereden. Het betrok al wel een beetje, maar het was nog droog. Een gids in de vrachtwagen die in het Spaans en Engels uitleg gaf. Bij een soort platform konden we uitstappen en kregen we een reddingsvest en een waterdichte zak uitgereikt. Voor de oplettende lezer: dus geen waterdichte poncho! Die hadden we wel meegenomen maar lagen nog in de auto! Teruggaan was geen optie, dus toch in de boot.
Door de overvloedige regen was de aanvoer van het water verdubbeld. Nu was de aanvoer 4 miljoen liter water per seconde, best veel dus. Hierdoor was ook het peil hoger en konden de boten alleen maar aanleggen op de steiger waar we ook vertrokken waren. We werden tot de draad toe nat, overal water. En ook koud, maar door de overweldigende indrukken die we kregen, voelden we dat niet echt op dat moment. Vier, vijf keer vaarden we door de watervallen heen. Natter ging echt niet meer.
Terug op de steiger gingen de meesten zich omkleden in droge kleren, wij dus niet. Weer de vrachtwagen in, zonder overkapping en terug naar het park. Onderweg begon het nog enorm te regenen en te onweren. De mensen die zich omgekleed hadden, werden ook nu weer nat. En wij niet, wij waren nog steeds nat. Helaas door de regen hadden we geen zin meer om terug het park in te gaan. Het voordeel van de ponchos in de auto was wel dat we die nu op de stoelen konden leggen om die droog te houden. Snel terug naar het hotel en naar de warme douche.
Het was jammer dat we zo nat zijn geworden, maar het was echt een topdag met onvergetelijke ervaringen. Morgen gaan we met de bus naar Brazilie of nog een dag terug naar het park, als het droog is tenminste.