2 oktober – na 1100 km in Rosario

Dinsdag 30 september
De reis naar Rosario hadden we 3 dagen voor gepland, onderweg wilden we ook nog wat zien en dan is bijna 400 km gemiddeld per dag mooi. Zeker met deze wegen hier, de wegopbrekingen, de dorpen, de politie-controles, de tweebaanswegen, de heuvels, enz. enz. Na het vertrek moesten we eerst nog tanken, ook dat verliep niet zonder problemen. Bij de eerste twee pompen was de super uitverkocht, gebeurt dat bij ons ook wel eens? In het dorp Foz hadden we al wel enkele pompen ontdekt, dus dat was het probleem niet. Zelf tanken is hier niet gebruikelijk, het vulpistool heeft ook nog zo’n vastzetding, dan kan de bediende ondertussen de voorruit mooi schoonmaken. De prijs voor een liter super is meestal rond de 14 Peso, € 1,26 omgerekend.
Nadat we in een lekker tempo ongeveer 200 km gereden hadden, passeerden we een dorp. Je ziet hier ook heel veel lichte motoren rijden met naast de bestuurder nog 1, 2 of 3 passagiers. En als er al iemand een helm draagt, dan is de keuze van de bestuurder of de passagiers heel willekeurig. En meestal los boven op het hoofd en al helemaal niet vast.
We reden in een dorp ca 40 km/uur toen er ongeveer 30 meter voor ons een motor onderuit ging. Ik denk door een gat in het wegdek, er was niemand anders bij betrokken. Op deze motor zaten een man en vrouw en nog een kind. Ze maakten een behoorlijke schuiver, gelukkig wel op de eigen weghelft want van de andere kant kwam ook nog verkeer. En ze reden allemaal door. Ik zette de auto aan de kant en ging naar de plaats van het ongeval toe, de man bloedde behoorlijk uit zijn hoofd, mond en oren. Op de grond lag 1 helm, wie die ophad weet ik niet, in ieder geval niet vast. Toevallig was er heel snel politie bij, die gingen het verkeer regelen. Ik bleef bij die man, in stabiele zijligging gelegd. Hij bewoog nog wel alles, maar in zijn oren zat wel veel bloed. Zo zat ik daar met die man, veel dorpsgenoten erbij inmiddels. Mijn Spaans was niet toereikend om hier alles uit te leggen en te regelen.
Na een paar minuten riep Janny me, zij had het gevoel dat de mensen erom heen dachten dat ik de aanrijding had veroorzaakt en dat ze daar een financieel slaatje uit wilde slaan. Het slachtoffer was inmiddels in goede handen, de vrouw en dat meisje bleven bij hem, er was politie en de ambulance zou ook wel onderweg zijn inmiddels. Vandaar dat wij daar maar vertrokken, wel stapvoets om maar niet de indruk te wekken dat we er tussen uit knepen. Onze auto zat inmiddels ook zo erg onder de rode modder dat een onderzoek ook wel uitgewezen zou hebben dat wij niet bij de aanrijding betrokken waren. Nadat we 1 km gereden hadden, kwamen we een ambulance tegen met zwaailicht en sirene, dus op weg naar dit ongeval.
De eerste tijd blijft het natuurlijk nog wel door je hoofd malen, hoe heeft dit kunnen gebeuren en hoe loopt het af met die man. Ik weet helemaals niets, noch van die man, noch de naam van het dorp. En BVH zullen ze hier niet hebben.
We reden zowat de hele dag door een omgeving die wij jungle noemen, overal armetierige hutjes, rode modder, kleine kinderen die bedelen, hele oude auto’s. We eindigden deze dag in Santo Tome, een redelijk stadje, maar dat ontdekten we de volgende dag pas, in daglicht. Het hotel was zeer matig, een bedompte kamer zonder daglicht, wel zijden lakens.
Woensdag 1 oktober
Het hotel leverde geen ontbijt, dus in Santo Tome een ontbijt gescoord in een panedaria. Een bakkerij en zoals vaak hier met wat tafeltjes en stoelen om daar te eten. Nog wat koeken mee voor onderweg. Bij onze huurauto hoorde ook een navigatiesysteem en dat levert nog wel eens verrassende meldingen op. Over 272 km op rotonde rechtdoor, over 156 km linksaf. En als het landschap dan ook niet inspirerend is, dan duurt zo’n rit heel lang. En dan valt er ook weinig over te vertellen. Behalve over het einde. We wilden eindigen in Concordia, een redelijk grote stad bij de grens met Uruguay. Hier kun je vaak een cabana huren en dat wilden wij ook een keer proberen. Dus via booking.com een cabana gereserveerd die er op de foto’s goed uitzag.
Na enig zoeken door een wegopbreking gevonden en aan de buitenkant redelijk. Een woning gewoon in een woonwijk met een groot erf ervoor. En op dat erf 6 losse huisjes waar wij er dus een van hadden. Een Duitse man die hier 20 jaar geleden naar toe gekomen was, is de eigenaar. En aan de buitenkant zag de cabana er ook goed uit. Maar binnen na wat beter bekijken, zeker niet. Een hele kleine badkamer, ik moest kiezen: neem ik mijn tandenborstel mee naar binnen of de tube tandpasta. Beiden was onmogelijk. Plaats nemen om wat menselijke behoeften te voldoen was al helemaal onmogelijk. Helaas waren de lakenzakken al ingepakt, het bed was niet echt uitnodigend.
Donderdag 2 oktober
Wakker worden en maar 1 behoefte: nee, niet het toilet. Wel inpakken en weg!! We hebben het een beetje gehad met die shabby hotels. In Rosario en in Buenos Aires hebben we gelukkig prima hotels geboekt. Ik was het echt beu met die mindere hotels. Ik schrijf hier ik, maar ik bedoel wij.
Had ik al een keer verteld dat hier veel, heel veel politiecontroles zijn. Meerdere per dag en overal mochten we doorrijden. Behalve vandaag, we zijn 3 keer gecontroleerd. De laatste keer vond ik het handig om te laten merken dat ik ook bij de politie werk, deze man begon over een internationaal rijbewijs wat ik moet hebben. En dat heb ik dus niet. Zonder problemen konden we doorrijden.
Onderweg ben ik nog wel een keer gestopt om de GoPro onder water te stoppen. Zoals later bleek zonder vis te scoren.
Een paar kilometer voor Rosario passeerden we een heel groot moerasgebied. Vanaf de weg zagen we vele soorten vogels, paarden, koeien, buffels in het moeras. We stopten maar helaas bleek alles heel goed afgezet te zijn met hekken. De verleiding was heel groot om over/onder het hek te klimmen, maar toch maar niet gedaan. Een aantal afslagen geprobeerd maar die eindigden allemaal weer bij datzelfde hekwerk. Behalve de laatste die open stond. Er stond een soort hutje, waar alleen wat kippen omheen liepen. Toch maar daar naar toe gereden, het hek stond tenslotte open. In het hutje zaten 4 mannen, ik had mijn GoPro bij me en of ik daar foto’s mee mocht maken in het water voorbij de hut. En dat mocht, hoewel ik niet het idee heb dat hun in de gaten hadden wat een GoPro is. Dus Janny en ik reden naar het water en daar de GoPro onder water gestopt. Even later kwamen 2 van die mannen naar ons toe. Ze lieten ons een nestje zien met daarin 3 eieren, gewoon op de grond op het pad. Ik begreep wel dat hier veel vis zat, ik mocht ook in de boot gaan zitten. Dan kon ik wat verder het water in. Ook nog samen op de foto. Het was heel leuk om mee te maken dat het ons toch gelukt was om in dit reservaat te komen en te filmen. Maar helaas ook nu weer zonder vis.
Door naar Rosario, de laatste bocht en we zaten op de Avenida Mendoza waar we op nummer 1861 moesten bij. Volgens de navigatie nog 5,8 km rijden, bestemming aan de rechterkant. Nog wat moeten zoeken, de receptie van Loft & Suites zit in een hotel hier om de hoek. De kamer is echt geweldig, ruim, schoon, licht, mooie badkamer met whirlpool, balkon, keukentje. Dit hadden we verdiend!!