23 april - eerste dag

23 april 2011 – de start
Vannacht beter geslapen, om 3 uur heel even wakker geweest, maar daarna door kunnen slapen totdat de wekker ging om 8 uur. Meteen eruit natuurlijk want vandaag was de grote dag, de start. Onder de douche en scheren, dan naar beneden. Kennis gemaakt met de vrouw van Troy, een hele aardige vrouw. Als ontbijt een grote kop koffie en 2 beagels. Daar zou ik later op de dag nog spijt van krijgen. Mijn spullen in de auto, ook groot en op naar de fietsenboer.
We moesten nog heel even wachten want het was nog geen 10 uur. Wel een leuk rijtje winkels, precies wat ik nodig had. De fietsenmaker, een telefoonwinkel en Starbucks. En meer winkels waren er daar niet. Mijn fiets stond inderdaad klaar, ik had nog de stuurtasdrager en een soort standaard voor de gps en de fietscomputer. Probleem, de diameter van het stuur was meer dan wat de stuurtasdrager aan kon. De uiteindelijke keuze was een ander stuur. Ondertussen ging naar de telefoonboer, een prepaid kaartje zijn in Amerika bijna niet te koop. Je moet er een telefoon bij kopen, dat gedaan, een simpele Motorola. Ik heb er $ 60 beltegoed op laten zetten. De verkoper heeft de telefoon op mijn verzoek geactiveerd. Daar ging ook het nodige bij mis, dus lang, lang wachten. Nog had ik geen koffie op, Troy en zijn vrouw hoefden niks. Troy bleef bij de telefoonboer, Chris wachtte bij mijn fiets en ik kon naar Starbucks. White chocolat mocca, geweldig lekker. Die onthou ik voor de volgende Starbucks.
Maar rond half 1 was dan toch alles klaar, geactiveerd, afgesteld en betaald. Ik had ondertussen in de bikeshop alle fietstassen gevuld en mijn koffer weggegeven aan Troy. Ze brachten me naar Victory monument, het officiele startpunt van de Trans America Trail. Na de nodige foto’s van mij in mijn speciale t-shirt kon ik dan start. De zon scheen heerlijk, alles op de fiets zat prima, geen wind. Het avontuur tegemoet, het begin van 6800 km. Onderweg werd ik nog ingehaald door Troy en Chris, ze hadden foto’s van me gemaakt, die ze met de mail zouden sturen.
Onderweg raakte ik nog 2 keer de weg kwijt, maar ook dat gaat zonder stress, ik kom echt wel weer op de goede weg. Ik ben nog door een gerestaureerd koloniaal dorp geweest, heel mooi en indrukwekkend. En ook groot natuurlijk. Ik heb onderweg nog wel mijn fietscomputer wat bij moeten stellen, want die werkte niet goed. En het leek ook helemaal niet op te schieten, bijna geen kilometers telden erbij. De magneet bleek niet goed te zitten, dus de totalen kloppen al niet meer. Het moet meer zijn dan aangegeven 61 km, ik hou het op 71 km.
Na ca. 40 km kwam ik langs een camping, ik sprak een echtpaar aan wat net naar buiten kwam. Ze wisten niet zeker of ik daar ook kon eten. En dat was wel een voorwaarde want ik had helemaal niets bij me. Op mijn kaart werd aangegeven dat in Charles City eetgelegenheid zou zijn, maar dat was nog 25 km minstens. Toch gekozen om door te gaan, mijn water begon ook op te raken en de onderweg was er echt niets te krijgen. Vlak voor Charles City was een benzinepomp maar er was ook een flinke winkel bij. Niet echt modern maar ze verkochten er de eerste levensbehoefte, Cola en chips. Ook nog wat zelfgebakken cake gekocht, 1 appel en 1 peer, maar dat is mijn ontbijt.
Ik vroeg aan de eigenaar of hij iets wist waar ik kon slapen. Omdat ik een tent bij me had, mocht ik mijn tent opzetten achter de winkel. Dus daar sta ik nu dus, wel behoorlijk primitief op deze camping. Geen animatieteam, geen zwembad, geen sauna, geen douche, maar 1 wc. Maar ook geen receptie om af te rekenen. Binnen liggen nu wat dingen om op te laden. Het is nu half 9 plaatselijke tijd en donker. Ik denk dat ik er binnen een half uur in lig. Bijkomen van alle indrukken en de spanning van me afslapen. Morgen weer gezond, fris en fruitig op.