6 mei 2011, de dag van de ontmoetingen

6 mei 2011 – de dag van de ontmoetingen
Vanochtend was ik om kwart over 8 al weg. Ik wilde ook nagaan hoe lang het zou duren voordat ik in Berea was. Om te kijken of mijn beslissing om in McKee te blijven, de juiste is geweest. En zo niet, wat dan nog eigenlijk?
Tegen 11 uur kwam ik twee mannen tegen die ook een zwaar bepakte fiets hadden. En als echte fietser stop je dan even voor een praatje. Ze kwamen uit Engeland en ze deden een tocht van San Fransisco naar Yorktown (mijn startpunt). Verder geen bijzonderheden voor elkaar, dus fietsten we weer verder.
Na ruim 2,5 uur fietstijd kwam ik dan aan in Berea, als ik gisteren was doorgegaan, dan zou het zeker 8 uur in de avond geweest zijn. Dus een juiste beslissing geweest om te stoppen. Toen ik Berea binnen kwam, was er nog een omleiding waardoor de routebeschrijving niet meer klopte. In het centrum kwam ik toevallig op Main Street en die werd genoemd in de routebeschrijving. Maar ik zag ook een Main Street Cafe, en dan kan ik het niet weerstaan. Naar binnen voor een kop koffie en 2 zelfgebakken koekjes. Het is echt niet duur in de States, ik moest $1,60 betalen of te wel Euro 1,12.
Dankzij de GPS de juiste route toch weer gevonden. Ongeveer 10 km verder kwam ik op een splitsing een man tegen die daar even stond uit te rusten en hij had een volledig bepakte fiets. En hij was ook op weg naar de westkust. Tijdens die regen een paar dagen geleden had hij zijn achterrem kapot getrokken en nu had hij wat achterstand omdat hij ergens een fietsenmaker moest zien te vinden die dat kan repareren. Hij deed ca 50 mijl per dag en hij ging tot aan de grens met Illinois. Hij moest dan terug om zijn 40-jarige huwelijk te vieren.
Gezien het verschil in daggemiddelde besloot ik om door te gaan en niet op hem te wachten. Volgens mij vond hij dat ook een goed idee. Weer 1 of 2 uur later kwam ik op een snelweg waar op dat moment een rijbaan was afgesloten door werkzaamheden. En ik moest aan de overkant een zijweg hebben. Dat ging dus niet, door de GPS en de kaart kon ik toch weer op de route komen. Tijdens de aangepaste route reed ik langs een cafe waar ook 2 ligfietsers op het punt stonden om te vertrekken. Het bleek Tom uit Cincinatti en Wayne uit Hawai te zijn. Ik had onderweg al vaker gehoord van de ligfietsen en van de man uit Hawai. En dan kom je ze uiteindelijk toch een keer tegen. Ze waren exact een week eerder dan ik vertrokken vanaf Yorktown Victory Monument. Dus mijn tempo ligt toch wel wat hoger. In het cafe bestelde ik mijn eerste eten voor die dag, best wel laat zo tegen 4 uur.
Verder naar Harrodsburg, toch best wel ver weg. Het zou ruim over de 100 km worden. Ik kwam nog door Burgin, volgens mijn boek het vriendelijkste, kleinste stadje van de US. Midden in het dorp een cafe, ik bestelde een milkshake en de juffrouw zou die brengen naar me op het terras. Het duurde best wel lang, ik stond eigenlijk op het punt om te gaan vragen of ze het vergeten was. Maar nee, ze bracht een heerlijke chocolademilkshake met een flinke dot slagroom. Toen ik af wilde rekenen, hoefde dat niet, ze vond dat ik het verdiend had. Hoezo, vriendelijke mensen?
Rond 6 uur kwam ik aan in Harrodsburg, het stadhuis was al dicht en ik op zoek naar het politiebureau, al 3 keer gevraagd maar nog steeds niet gevonden. Het zag er ook wat minder vriendelijk uit allemaal. Uiteindelijk dan toch gevonden, de collega kon me alleen helpen aan het adres van een goedkoop motel, waar ik nu dus ook zit, voor maar $38 per nacht. Ik ben na de douche de stad al in geweest om wat te gaan eten. In een bijzonder smaakvol ingericht restaurant gegeten, een soep van de dag en een heerlijke salade, met de drank erbij hoefde ik maar $12 af te rekenen. Ook weer lekker goedkoop dus.
Vandaag 126 km gefietst, best veel dus. Maar het ging best gemakkelijk allemaal, ik begin ook best wel gemakkelijk de beklimmingen te doen. Want ik maak nog zeker 1200 hoogtemeters per dag en dat is best veel.