25 mei 2011 - weer van start

25 mei 2011 – Amtrak
Gisteren de dag redelijk door kunnen brengen. Omdat er in Amerika zoveel auto’s en zo weing personentreinen zijn, zijn de stations ook niet echt comfortabel. Ik had in een winkelcentrum aan de overkant gegeten en rond 7 uur was ik terug in het station. En alles was al dicht op dat moment, geen koffie, geen broodje, geen boek, alleen snoepautomaat.
De Amtrak-wachtkamer heeft zeker iets nostalgisch. Maar nostalgisch betekent ook houten banken en na enkele uren zit dat toch anders dan een fietszadel met fietsbroek. Toen het tijd was om te boarden brak er weer een noodweer los en het laatste stukje naar de trein was niet overdekt. De conducteur wijst je in mijn geval een zitplaats aan, gelukkig aan het raam. Hoewel ik daar de eerstkomende uren niets aan zal hebben. Ik reis heel lang in het donker.
De beenruimte is echt enorm, ik kan met gestrekte benen zitten op het voetenbankje voor me. Onder je stoel zit nog iets wat je naar voren kunt klappen, er zijn losse kussentjes. Het lijkt dan wel een bed. Wat nog ontbreekt is de stewardess die het Transavia-dansje doet, links, rechts en pas opblazen na het verlaten van het toestel.
Rond 6 uur in de ochtend ging de restauratie weer open, de tocht ernaar toe bracht me door het panorama-deel. Draaistoelen gericht naar het raam, glazen dak en enorme grote ramen. De koffie is een verrassing, een Hollands bakske, Douwe Egberts.
Ik had op Internet een bikeshop ontdekt bij het station in La Junta, maar toen ik gisteren in het station Wifi had en nog wat zat te Googlen, zag ik dat de shop gesloten was. Dus dat betekent dat ik dadelijk mijn fiets zelf in elkaar zal moeten zetten. Ik hoop dat ik passend gereedschap bij me heb. Maar goed, dat is ook een uitdaging om alle bagage weer om te vormen tot een vakantiefiets. En dan nog de weg vinden naar de originele route, ook een uitdaging.
Tijdens de treinreis kwam ik in een andere tijdzone, Mountaintime, het is hier nu 8 uur vroeger dan in Nederland. Onderweg moest nog 2 keer gestopt worden en achteruit gereden, bij het uitstappen hoorde ik dat dat was omdat er een auto voor de trein stond. Ik vul dan zelf even in dat de auto niet geraakt werd, want dan hadden we wel langer oponthoud gehad en had ik toch wel wat blauwe zwaailichten moeten zien. La Junta was ook een stop voor de rokers die daarom ook wat langer duurde. En op het perron stond ik toch een beetje angstig te wachten of mijn tas en fiets goed aangekomen waren, en dat bleek gelukkig het geval. Het was geen probleem dat ik in de hal mijn fiets in elkaar ging zetten. De fietsenmaker had er 1,5 uur voor nodig gehad om de fiets uit elkaar te halen en in de doos te doen. Ik moest de fiets natuurlijk in elkaar zetten maar ook alle tassen weer op de juiste manier vullen. In totaal kostte me dit 2 uur en om kwart over 11 was ik dan zover dat ik weer kon gaan fietsen. Nog even zonder kaart want La Junta stond niet op mijn routekaart.
Eerst even wat junkfood scoren in La Junta, want dan kon ik er weer tegenaan. Er stond een stevig briesje, zeg maar gewoon dat het stormde. Blauwe luchten en 23 gr C maar wat een tegenwind. Ik werd nog aangesproken door 2 motorrijders die voor mij wel even de kaart wilde gaan halen. Fijn, de 50 in westelijke richting en dan rechtsaf de 71. Die stond weer wel op mijn kaart en sloot aan op de route. De eerste 38 km waren enorm zwaar, ik moest terug naar het kleinste blad voor, alsof ik een beklimming aan het doen was. Een heel ander landschap onderweg, heerlijk vlak. Het valt ook niet mee om het goed te doen voor een fietser, nu was het wel vlak maar stond de wind op kop. Na 38 km kwam ik bij een kruising waar een camping zou zijn. Ik kon wel zoiets ontdekken, maar het leek meer op zo’n trailerpark en daar wil je niet kamperen. De prijs was 10 dollar, douches waren er niet, wc’s alleen in het naastliggende restaurant. Waarvoor moet ik dan 10 dollar betalen als er niets is?
Op de kaart stond dat er 18 km een restaurant was waar tegenover een parkje was waar je ook kon kamperen. Dus dat gedaan, en wat heerlijk die 18 km. Wind in de rug, zon op de bol, fluitend onderweg. En wat zag ik daar in de verte, inderdaad de Rocky Mountains. Met de trein was ik ook van 200 naar 1250 meter hoogte gestegen, dus die had ik al binnen. De komende dagen ga ik het hoogste punt van de route bereiken, 3100 meter. Ik kan me nog van de vakantie herinneren dat ik een bergwandeling maakte tot 2800 meter en dat ik toen toch al adem te kort kwam. Ik ben benieuwd.
Maar goed, ik kampeer nu dus in Olney Springs, een aardig plaatsje met een restaurant schuin tegenover het park. Morgen dus Pueblo, de post ophalen en dan de verdere planning maken. Toch de westkust?

Frits, van harte gefeliciteerd met de mooie leeftijd, ik zal er vanavond een drinken op je gezondheid. En iedereen nog bedankt voor de reacties!