27 mei 2011 - 1e dag Rocky's

27 mei 2011 – de post is er!
Lekker uitslapen vandaag want ik moest wachten tot 9 uur om bij het postkantoor te vragen of de post nu binnen was. Rond 8 uur zat ik aan het ontbijt met zeker 50 redelijk bejaarden die allemaal lid waren van het Las Vegas Goldwing Chapter. Er liepen volwassen mensen rond met een oranje pruik met staart, vrouwen met een soort kroontje, de meeste fantastische badges, speldjes, versieringen. Op de parkeerplaats stonden heel veel Goldwings, veel met 2 wielen achter, noem je zoiets ook een motorfiets? En veel met een aanhangertje, maar wel heel mooi allemaal. Maar een Harley zal het nooit worden.
Tegen 9 uur was ik weer bij het postkantoor, en ja hoor. Er was post, heerlijk om de envelop open te maken, een Brabants Dagblad van 14 mei, en met Frans Heeres op de voorpagina. Een stapeltje emblemen en een lieve kaart van Janny. De krant bewaar ik voor vanavond. De weg terug was snel gevonden, ik kwam nog door een heel mooi stadspark. En al snel zat ik op de weg naar Canon City, mijn einddoel voor vandaag.
Het landschap veranderde van een stadslandschap naar een woestijn. Alleen maar dorre struiken, hekken, hele mooie luchten, restanten van stallen, kortom echt een Bonanza en Rawhide landschap. De beklimmingen zaten er ook nog in, maar ze waren goed te doen, zeker als ik geen tegenwind had. Wat soms wel het geval was.
De eerste mogelijkheid om iets te eten was in Wetmore, na ca. 40 km. Maar helaas dat restaurant was op pas om 5 u pm open en dat was het nog niet. Ik had ook nog maar 1 bidon met water, dus ik wilde zeker ergens water scoren. Ik reed even van de route af het dorp in, maar niemand te zien. Het postkantoortje was wel open, de juffrouw vertelde dat er in de achtertuin een kraan stond van een bron met goed drinkwater. Ze liep even met me mee om de kraan te bedienen. Geweldig toch?
Ik had nog een blikje fruitcocktail in de tas zitten dat nu heel goed van pas kwam, ik voelde namelijk dat ik een suikertekort had, de benen wilden niet echt meer. Bij een soort uitkijkpunt parkeerde ik mijn fiets. Maar in tegenstelling tot bij ons, hier geen bankjes of prullenbakken. Wel grote rotsblokken die als bankje kunnen dienen. Na het bijtanken op weg naar de volgende stop, Florence genaamd. Op het eerste kruispunt in dat stadje was een fastfood-restaurant. Welke weet ik niet meer, er zijn er zoveel. Daar heb ik 2 burritos genomen, een lekkere lunch. Het was knap warm geworden, dus de Cola smaakte prima, ook de refill.
Ik weer op weg door de rest van dat stadje, kom ik toch langs mooie restaurantjes, daar had ik liever gegeten. Maar goed, dat weet je ook niet van te voren en eerst gaan verkennen en dan terugfietsen, dat is een beetje tegen het principe van westwaarts rijden.
Op de weg van Florence naar Canon City was een politie-afzetting waardoor ik van de weg af moest. Ik kreeg nog wel aanwijzingen hoe ik in Canon City kon komen, via een highway. Toen ik die bereikte bleek dat toch wel heerlijk te fietsen, ik gleed Canon City binnen. Langs weer heel veel fastfood en motelketens. Maar ik wilde er een hebben niet aan de rand, maar in het centrum. Er waren hier 3 campings maar die bleken allemaal een behoorlijk stuk van het stadje af te liggen en ik geniet toch wel heel erg van ’s avonds even door een stadje te lopen.
Tegenover het motel was het station van de Royal Gorge-trein, er is hier namelijk een ravijn wat zo diep is dat er de hoogste brug over een ravijn is, van de US dan. Ik had na het inchecken en omkleden nog 11 minuten om de laatste trein te pakken, tenminste volgens de juffrouw achter de balie. Dus ik snel omkleden en naar het station. Was het vandaag toch weer anders en reed de trein morgenvroeg pas weer. Ik schrok toch wel van de prijs van de rit, $105. De treinreis van 900 km kostte maar $10 meer.
Vandaag heb ik 86 km gefietst. Morgen ga ik naar Guffey (54 km) of naar Hartsel (95 km). Dat zijn ook de enige keuzes, tussen die 2 plaatsen er is helemaal niets, ik zal dus ook voldoende eten en drinken mee moeten nemen. Als ik naar Hartsel ga, dan heb ik ook de beklimming van de Currant Creek Pass (2866 meter). De volgende en de hoogste van de route is de Hoosier Pass (3048 m). Het worden dus heftige dagen dit weekend.
En ik probeer zeker de westkust te halen, jullie reacties zijn daar zeker een steun voor. Ik vind ook dat ik genoeg tegenslag heb gehad. Ik wil vanaf nu eigenlijk gewoon iedere dag lekker een stukje fietsen.