29 mei 2011 - hoogste punt bereikt

Vanochtend werd ik wakker door de gierende wind rondom de lodge. Dat beloofde niet veel goeds als het tegenwind zou zijn. Er stond vandaag het hoogste punt op het programma, een flinke klim met daarna een heerlijke afdaling. Volgens het hoogteprofiel was het stijgingspercentage aan de kant van het klimmen groter dan voorbij de top. Dat zou kunnen betekenen dat de afdaling in kilometers meer is dan de beklimming. En daar hou ik van.
In de keuken van de lodge zelf een klein ontbijtje samengesteld, wat een mooie blinkende keuken! Je kon er niet van de grond eten, want er lag niets. En die wind, ja wat doe je eraan, ik wil toch verder. De eerste 5 km had ik inderdaad de wind op kop. Ik heb wel eens gelezen dat tegenwind veel erger is dan een beklimming. Van een beklimming weet je of zie je waar die eindigt en er volgt dan de beloning van de afdaling. En bij tegenwind is dat allemaal niet.
Maar goed, na 5 km maakte de route een bocht waardoor de wind schuin van achteren kwam. En dat fietst heerlijk. De natuur om me heen is echt overweldigend. Zo verschrikkelijk mooi is het, ik kan wel blijven stoppen om foto’s te maken. Er moeten wel kilometers gemaakt worden, ik wil naar de top van de route. De Hoosier Pass is het hoogste punt van de route, volgens mijn GPS zou het 3450 m zijn. En ik voelde echt al wel het zuurstoftekort in de lucht. Ondanks de lage versnelling, wind in de rug, gematigde beklimmingen, moest ik regelmatig stoppen om op adem te komen.
Onderweg naar de pas kwam ik door Fairplay en wat was door op 500 Main St? Juist, het Valiton Hotel. Niet in Hartsel dus maar in Fairplay. In Fairplay was ook de hoogte saloon van de US, volgens het uithangbord dan. Ik ben nog wel gestopt voor een lekker ontbijtje, Italian BMT bij de Subways. En inderdaad Petra, nog steeds heel erg lekker. En er stond ook een ATM waar wel geld in zat. Dus alles was weer bijgevuld.
De Hoosier Pass bereikte ik rond 1 uur in de middag. Rondom flink in de sneeuw, er stond ook een auto met aanhanger met daarop een sneeuwscooter. Die kon daar zeker gebruikt worden. Ik sprak een passerende motorrijder aan die van mij een foto maakte op de pas. Richten met de camera bleek moeilijk te zijn, maar goed ik ben er geweest. En wat schetst mijn verbazing, boven op deze top heb ik zomaar verbinding met T-Mobile. Janny gebeld om mijn gevoel van dat moment te delen. Daarna het jack aan gedaan en begonnen aan de afdaling, wat een machtig gevoel, kilometers lang met 70 km/u naar beneden suizen.
Deze omgeving is een heel bekend wintersportgebied in de US, Aspen, Boulder, Breckenridge. Ik eindig vandaag in Frisco en er lag zelfs een vrijliggend fietspad tussen Breckenridge en Frisco van ca. 15 km lang. Ik overnacht in een motel, een soort grote houten blokhut. De nachten hier zijn bijzonder koud, dan wil ik dus niet in mijn tentje liggen. Vandaag 86 km gefietst, morgen is het einddoel Hot Sulphur Springs, een rit van ruim 90 km.