7 september – 66 km

Natuurlijk op tijd wakker, ook zonder wekker. Op weg naar het ontbijt namen we al wat fietstassen mee naar beneden. Na het ontbijt alles naar beneden sjouwen, 8 tassen, 2 stuurtassen, 2 bagagerollen en wat los spul. Maar uiteindelijk alles beneden en op de fiets gepakt. Aan de juffrouw van de receptie gevraagd of ze foto’s van ons wilde maken en dat was natuurlijk geen probleem. Zoals altijd is het verlaten van een grote stad via de juiste weg altijd een probleem, dus ook nu. Na enige kilometers zagen we de juiste weg naar Chicoana. We reden langs een benzinepomp en we moesten nog tanken. Voor het koken hebben we 2 brandstofflessen bij ons. We hadden gelezen dat ze daar soms moeilijk over doen, de hoeveelheid is te klein of uit oogpunt van veiligheid alleen maar in een benzinetank. Maar dat telde hier allemaal niet, gooi maar vol. Dat hebben we geweten, dagen lang last van benzinedampen. Maar goed dat komt verderop in het verhaal nog wel terug.

Salta is een stad met 500.000 inwoners, dus de bebouwde kom liep nog wel even door. Na een klein uur fietsen waren we dan toch echt de stad uit. Een heel ander landschap als onze vorige fietsreis, weids, droog, warm, armoedig, vriendelijke mensen. Dat zijn een paar woorden die me invallen. De weg was niet zo vlak als we gehoopt hadden, er zaten regelmatig venijnig klimmen in.
De bomen komen hier nog maar net in knop. Het is hier bijna lente, 21 september. Een mooi moment om de natuur te aanschouwen. Veel vogels met mooie kleuren, een soort met zwarte veren en een felrode borst ter grootte van een pacer domesticus (huismus). Ook groene parkieten gezien, als niet vogelaar weet ik niet dit allemaal bijzonder genoeg is om hier te vermelden.
Na enige tijd kwamen we aan in El Carril, in die plaats moeten we kiezen voor rechtsaf naar Chicoana en dan morgen weer terug naar El Carril. Of we fietsen door naar Coronel Moldes en dat is wel wat verder maar op de gewenste route. We voelden ons nog best goed, dus door naar Coronel Moldes. Dit zaten we te bespreken op het terras van een soort lunchroom bij de benzinepomp. Naast ons zaten 3 Argentijnen en een van hen bood me coca-bladeren aan om op te kauwen. Ik pas.
Onderweg door een dorpje gekomen waar in het park kennelijk een soort barbecue-feest was, hier noemen ze dat ‘asados’. In Coronel Moldes passeerden we een bord wat verwees naar een hotel, niet verder zoeken maar meteen doen. Via een zandpad naar dat hotel gefietst, ze hadden een zwembad maar geen water. Een vrije kamer hadden ze wel, dus niet verder zoeken. Bij het afladen van de tassen merkten we dat de tas met de brandstof enorm stonk. De flessen hadden gelekt, mogelijk omdat ze te ver vol zaten. En in die tas zit ook de snijplank, brander, noodrantsoenen, en nog veel andere spullen die nu allemaal naar benzine stinken. Ik heb een deel van de benzine weggegooid maar dat helpt niet tegen de stank in de tas. De rest van de reis gaan de flessen in een tas die aan de buitenzijde van de bagage hangt.
In het begin van de avond op de fiets naar het centrum, lees daar waar het politiebureau en de officine de turismo is. Na het nodige zoekwerk een restaurant gevonden wat open was. Ik weet niet of ik het al verteld heb, maar je krijgt hier een soort overkoepelende soort vlees, groot, mals en lekker. Als je een vleesgerecht bestelt en je ziet een stuk vlees liggen, kijk er dan maar onder, vaak ligt er dan nog een stuk onder.
Maar dat terzijde, het restaurant wat we gevonden hadden was open en we waren natuurlijk de eerste gasten. Hier gaan ze pas eten als wij naar bed gaan. En het was inmiddels tijd om naar bed te gaan, een enerverde eerste dag met 66 km gefietst.