10 september – busreis

10 september – busreis
Het voelde als een rustdag, weer niet fietsen. Maar ook, we zijn gekomen om te fietsen en we hebben nog maar 2 dagen gefietst terwijl we al een week weg zijn. We weten dat dat gaat veranderen, die km’s komen nog wel. Eerst een ontbijt, lekker maar niet echt overtuigend van keuze. In de ontbijtruimte kwamen we in gesprek met 2 Argentijnse familie’s met in totaal 6 kinderen. Een van de vaders wilde een foto maken van het hele gezelschap. Toen ik voorstelde dat ik de foto zou maken, waren ze heel enthousiast. Een van de moeders bleek Engels te spreken en dat maakt het een stuk eenvoudiger. Mijn Spaans valt mij in ieder geval niet tegen, maar vloeiend, nee dat echt nog niet.
Nadat deze families weg waren en wij bezig waren op het binnenplaatsje met het bepakken van de fietsen, raakte ik weer in gesprek met een man die met zijn vrouw en een ander stel de Ruta 40 aan het rijden waren. Volgens mij heb ik dit al een keer genoemd in mijn verslag, maar dat is een route van ca 5000 km in Argentinie. Deze man had een vrachtwagenbedrijf in Cordoba en we kregen nog wat tips om over een paar weken in Cordoba te gaan bekijken.
De fietsen mochten in het hotel blijven staan, want we hoefden pas om 14 u met de bus mee. In de stad een koffie gedronken op een terras, en daar zijn er veel van. Waar we weer in gesprek raakten met een man die een wijnboerderij in zijn bezit had daar, hij sprak ook een klein beetje Engels. Zeg maar net zo goed als ik Spaans.
Nog wat rondgelopen in het centrum en Cafayate heeft een aantal mooie kleurrijke muurschilderingen. Toch een keer terug gaan met mijn D800?
Tijd voor de lunch en nu eens geen vlees, maar dat was nog even zoeken. Op een ander terras hadden ze omelet en daar hadden we weer eens zin in. De muziek stond wel keihard maar door zelf op een flink volume te gaan praten in het Nederlands, begrepen ze toch echt wel dat het wat zachter kon. Terwijl wij daar zaten, was de school uit. Aan de leeftijden te zien, een middelbare school. Ze hebben daar ook een soort uniform, een beetje vormeloze schorten in de kleuren bruin en wit. Nou ja, wit, ook dat weer in veel verschillende tinten. Ook op dit terras in gesprek geraakt met een man die ons iets uit wilde leggen over het wisselen of betalen met dollars. Maar dit gesprek lukte echt niet.
De fietsen opgehaald in het hotel en naar het busstation. De bus stond er al, maar geen chauffeur en alles nog dicht. Ik weet van eerdere busreizen met een fiets dat je de belader moet gaan helpen en niet alleen met je eigen spullen, dan heeft hij meestal geen commentaar als je met eigen spullen komt. En zo gebeurde ook. De tassen eraf en de fietsen opgestapeld, ik had de spiegeltjes er al af gehaald.
Janny had aan de overkant nog wat proviand voor onderweg gescoord. Prima op tijd vertrokken we, het was een heel mooi landschap wat we zagen. Heel veel woestijn en cactussen, stofwolken en hele hoge bergen. Maar wat we ook zagen, op de GPS met de hoogtemeters, is dat we een uitstekende keuze hebben gemaakt om dit stuk niet te fietsen. Dit was voor ons echt niet te doen geweest.
Het was werkelijk een geweldige route, een gaucho gewoon in het wild gezien en een lama ook in het wild. In de verte allemaal stofwolken, volop wind. Ik wil het nog maar even zeggen dat wij dit echt niet hadden kunnen fietsen. We hebben overigens ook maar 1 stel fietsers gezien die gezien de bagage ook aan een langere reis bezig waren. Jammer dat foto’s door het raam van een rijdende bus echt niet allemaal lukken.
Na 2,5 uur rijden kwamen we aan in Tafi del Valle, toiletbezoek en van een man een vers brood gekocht. En zoals mijn moeder al zei, als je honger hebt, eet je alles. Klopt, ma.
Het laatste stuk naar Tucuman was vlak en minder mooi, veel stoffige huizen/krotjes. Maar om 19 u waren we dan op het busstation en werden de fietsen uitgeladen en de brandstofflessen hadden weer gelekt. We zijn het nu echt helemaal beu met die flessen, die hebben we meteen in een vuilcontainer gegooid. Tassen op de fietsen en weg. Fout, we werden meteen teruggefloten. Nee fietsen mocht hier niet, dus wij de discussie maar niet aangegaan en te voet van het station af. Gelukkig stond het adres van het hotel in de GPS dus daar reden we zonder een probleem naar toe. Maar wat was het druk in Tucuman. Enorm veel taxi’s die de verkeersregels wel heel vrij invulden, voor in hun eigen voordeel. Wel vreemd was het volgende, als de breedte van de straat deelt door de breedte van een Fiat Uno, dan kom je op 2. En toch reden ze daar met 3 naast elkaar. Fietsers, nee daar hadden ze geen boodschap aan. Ik had helaas geen tijd om de horkenlijn te bellen.
Het hotel was midden in een winkelstraat en wat was de kamer mooi. Een zitkamer met bureau en een hele grote TV aan de muur, een aparte slaapkamer met een heel breed bed en een badkamer van marmer. En dat voor € 50!!!
We hebben vanavond Italiaans gegeten, een heerlijke pasta. Ook heerlijk na al dat vlees, groot, veel, sappig en heerlijk.