11 september – loodzware dag

De kamer was op de 3e verdieping, maar gelukkig wel een lift. Alle spullen naar beneden en daar de fietsen weer opgeladen. Nu we de brandstofflessen niet meer hebben, werkt de brander natuurlijk ook niet meer. En dan is het nut van de tent ook een stuk minder. We gaan echt nadenken om alvast wat spullen terug te sturen. En echte wereldfietsers voelen we ons ook niet, die kamperen bijna iedere nacht in de bush. En wij proberen toch echt iedere nacht een hotel of hostel te bereiken.
De stad uit was niet een probleem gezien de route, de GPS geeft het prima aan. Maar al die auto’s en het verkeersgedrag van de Argentijnen vormt het toch nog wel een uitdaging. Na een klein uur waren dan toch de stad echt uit en op het platteland aangekomen. Er waren onderweg best wel wat winkeltjes, slagers, bakkers, enz. Maar geen enkele mogelijkheid om ergens koffie te drinken. De temperatuur liep ook weer op, het was inmiddels 25 gr C. Ik heb een klein weerstationnetje bij me, aan de tas hangen. Ik kon ook zien dat de lucht echt droog was, ca 35%.
Na ca. 25 km kwamen we langs een huis met een soort halve deur waar wat snoep op stond. En een plastic tafeltje. Nee, koffie hadden ze niet maar wel frisdrank en een verpakking lekkere koeken. Oma hielp ons, de 4 kinderen die er nog rondliepen, waren haar kleinkinderen. Emilia van 11 jaar bleef bij ons in de buurt, ze ging samen met Janny op de foto en ik gaf haar het kaartje van onze reis. De hele brede lach op haar gezicht was fijn om te zien. Janny mocht van het toilet gebruik maken. Gezien haar ervaringen in Vietnam met toiletbezoek op dit soort plaatsen was de verwachting niet hoog, maar ten onrechte, het was er netjes.
Onderweg hadden we nog geen enkele mogelijkheid tot overnachten gezien, er was helemaal weinig te zien onderweg. Het landschap viel ons behoorlijk tegen, alleen maar een weg met voorbijrazend verkeer. We hebben ook een soort verbindingsweg gehad van ca. 20 km met een enorm slecht wegdek en ook hier voorbijrazend verkeer. En dan echt op centimeters afstand, heel griezelig om dan te fietsen op een weg vol diepe gaten. Soms zagen we wel huisjes in de bosjes naast de weg, de mensen die daar dan liepen maakten op ons een indruk die we lastig kunnen omschrijven. Het is er heel stoffig en dat zie je ook aan de mensen. Er ligt heel veel afval overal, in de berm, in de bomen, op het erf. En met afval bedoelen we ook oude auto’s die gewoon blijven staan. In Vietnam hadden de mensen het ook niet goed, volgens ons. Maar er was daar een vorm van trots, van kijk eens wat we toch nog maken van ons leven. En die indruk kregen we hier niet.
En dan die honden!! Menigmaal komen ze uit de bosjes bij de huizen met ontblote tanden aangerend. Meestal op het moment dat je van links op een paar centimeter ingehaald wordt door een vrachtauto en dan die hond van rechts. Onder je het hele slechte wegdek, 30 kg bagage op je fiets. Nee, dan is de hond echt niet de beste vriend van de mens. Ik heb op het forum van Wereldfietser ook eens mijn hart gelucht over het gedrag van de hond ten opzichte van de fietser. Ik kreeg meestal het advies om me te realiseren dat het dan kwam door de opvoeding van de hond door het baasje. En dat ik een van hun holistische, wetenschappelijk verantwoorde benaderingstechnieken aangepast op deze hond moest gaan gebruiken. En vooral niet schreeuwen en water spuiten naar de hond uit je bidon, was helemaal uit den boze. Want dan zou Fikkie kunnen schrikken!! Dat heb ik allemaal niet gedaan. Gewoon in het Nederlands heel veel korte woorden met daarin mijn mening over deze beste vriend. En ondertussen maar hopen dat je niet aangereden gaat worden door een vrachtwagen die je met 100 km/uur inhaalt.
Na ca. 70 km kwamen we door een plaatsje volgens de kaart. Dat plaatsje bestond uit een politiebureau met daarnaast 10 autowrakken, aan de overkant een paar huizen en 2 collega’s in dat bureau. Stel je daarbij voor een stoffige kamer met een klein tafeltje en een stoel. Een ruimte met daarin een bed en verder niets. Maar goed een van hen wilde wel een embleem ruilen, hij moest naar de overkant om iets te halen. Even later kwam hij terug met een overhemd met daarop de emblemen. Samen op de foto en wij weer verder.
Verder langs diezelfde weg op weg naar Termas de Rio Hondo. Maar het was nog steeds echt niet leuk, de weg, het verkeer, het landschap. En wij denken wel dat wij niet de echte wereldfietsers zijn, waarvan wij alle verhalen lezen. Die hebben vaak veel meer tijd, 4 dagen ergens rusten en rondkijken is voor hun geen probleem, maar voor ons toch een behoorlijk deel van de beschikbare tijd. En niet te vergeten, ze zijn een heel stuk jonger dan wij. En daar kunnen we niets aan veranderen.
Ik zie nu dat het een verslag is waarvan jullie denken, hebben ze het nog wel leuk daar? Jazeker, jazeker, jazeker. Het is een geweldige ervaring om in dit deel van de wereld te zijn. We genieten van het samen dingen beleven, de volledige vrijheid om de reis aan te passen, de leuke ontmoetingen. Maar door onze verdere vakantieplannen de komende jaren is dit waarschijnlijk wel onze laatste grote fietsreis.
Op weg naar Termas moesten we zelfs langs een tolpoortje, op het bijbehorende bord stonden de prijzen van de verschillende voertuigen. Maar er stonden geen fietsen bij, dus reden we maar door. Onderweg moest ik ook nog regelmatig stoppen om de achterband van Janny op te pompen, onderweg wisselen of plakken ging bijna niet. Er was alleen maar gruis, stenen en gras langs de weg. Het water begon ook op te raken, de temperatuur was gestegen tot 30 gr en de vochtigheid was nog minder geworden, 28%.
Kortom, we waren heel blij dat we het plaatsnaambord Termas zagen, een hotel was snel gevonden. Compleet met sauna, spa in de eigen badkamer en zwembad. We mochten met de fietsen naar de kamer rijden, daar alle tassen eraf, fietsen op de binnenplaats en wij, moe maar voldaan, even liggen. We hebben vandaag 101 km gefietst. Ik ben trots op Janny dat ze dit heeft gedaan. Zo ver heeft ze nog nooit gefietst!!