14 september – luguber einde

Lekker uitgeslapen, de bus ging pas om 12.45 u en het station was heel dichtbij. Het ontbijt was van het Franse niveau, croissantje, jam en hele donkere koffie. Niet voldoende om op te fietsen, maar dat hoefde vandaag ook niet. Wij terug om de kamer op te ruimen en de fietsen weer op te laden. Ze stonden weer klaar voor het laatste ritje, maar we hadden nog tijd over en die besloten we door te brengen bij de bar waar we eerder hadden zitten ontbijten. Het gevolg was dat de ober ons weer een nieuw ontbijt kwam brengen, dit ondanks onze gebaren en het woord ‘No’ wat echt Spaans voor Nee is. De koffie hebben we op en de rest lieten we staan. De ober stond wel regelmatig naar ons te kijken waarom we niets aten. Uiteindelijk hoefden we hiervoor niets te betalen, ook niet voor de koffie. Aan de overkant was een heel groot politiebureau, toen we daar gisteravond aankwamen, was er ook een helikopter op het dak aan het landen. Dus best wel een groot bureau. Een hele grote ontvangsthal en een klein tafeltje met 2 hele jonge collega’s. En ze begrepen dat ik een embleem wilde ruilen.
Tegen 12 uur naar het busstation en daar nog wat dingen voor onderweg gekocht. Het busstation had op de begane grond alle kantoren van de maatschappijen en bovenop waren alle haltes, de bussen konden daar gewoon rondrijden. Dus wij met de fietsen aan de hand via een soort baan naar boven en daar de fietsen geparkeerd nabij onze vertrekhalte, parada 18. We wilden de fietsen tegen een balustrade zetten met een bar-end tegen een leuning aan. Nou dat had je gedacht, binnen enkele seconden hadden we 2 bewakers om ons heen. De fietsen moesten buiten, niet dat daar geen leuning was. Door het verschuiven van een prullenbak kon ik een stabiele plek maken.
Ik hoorde omroepen dat onze bus verplaatst was naar parada 12, best fijn om een beetje Spaans te verstaan. Dus daar de fietsen uit elkaar en in de bagageruimte van de bus, samen met alle tassen. Bij het kopen van het kaartje kon ik no g een gewenste plaats aangeven. Dan kies ik dus voor bovenin en vooraan, de chauffeur liep mee naar boven om ons de weg te wijzen. Precies op tijd vertrok de bus, het duurde nog best een tijd voor we de stad uit waren. Deze weg de stad uit was heel wat mooier dan de weg die wij gisteren hadden, de stad in.
De eerste 62 km was er een mooi betonnen fietspad een klein stukje van de weg af. Ondanks dat we besloten hadden om niet meer te fietsen, keken we toch de hele tijd naar de mogelijkheden. En dit stuk had gekund, we stopten ook even in een plaatsje en volgens de borden waren er 2 hotels. Maar of die open waren?
De volgende 120 km zagen we geen enkele dorpje, geen fietspad, geen vluchtstrook, geen witte lijnen aan de zijkant. Want die zijn vaak breed en niet kapotgereden waardoor het wat beter fietsen is op die lijnen. Wat we wel zagen waren honden en vrachtwagens en soms een heel klein huisje in de woestijn. Na die 120 km kwamen we weer door een plaatsje, maar het stuk wat daarna kwam was behoorlijk heuvelachtig en dat bleef ook, de volgende 200 km. Kortom, voor ons niet te fietsen.
Tegen 19 u kwamen we aan op het busstation in Cordoba. Snel alle fietsen en tassen naar buiten en de fietsen weer volgeladen. Door de ervaring hierin is dat binnen 5 minuten gebeurd. Maar dan de volgende uitdaging, het station uit. Want ook hier rijden de bussen weer op de 1e verdieping van het station. Uiteindelijk een lift gevonden, nu nog iemand met een sleutel. Een beveiliger kwam naar ons toe en hij riep weer een ander op en die had een sleutel bij zich. In 2 keer naar beneden, het was maar een kleine lift.
De GPS gaf ons de weg naar de straat aan, maar om de juiste weg te vinden is ook dan nog een hele uitdaging. Vrijwel over eenrichtingsverkeer en de richting daarvan kan ik niet zien op de GPS. Het was inmiddels ook pikkedonker en we reden door hele kleine straatjes met soms groepjes mensen, natuurlijk ook weer de loslopende honden. Maar we hadden geluk, er was er maar een die ons achterna kwam. In een straatje waar we doorheen moesten, werd net een auto door de politie aan de kant gezet, meteen was de straat gevuld met motoragenten die uit alle hoeken kwamen. Het lukte ons op een gegeven moment wel om de straat te vinden, wij moesten op nummer 352 zijn en we waren bij nummer 2812. Dan zou je dus zeggen, omdraaien en terugfietsen. Maar hier kan dat zomaar niet en wij weer aan het dwalen. Het was inmiddels al half 9 en we hadden het nog niet gevonden. Bellen naar het hostel zou gekund hebben, maar ik kon ook niet aangeven waar ik was. Een taxi was ook geen optie want daar gingen wij en de fietsen niet in. Nu kan ik op mijn GPS laten zoeken naar een categorie en daarvan laat hij er dan ca. 40 zien. Maar ik heb geen idee welke selectie daarin gedaan wordt. Ik had namelijk bij het busstation eerst laten zoeken naar de naam van het hostel. Nu waren we hopelijk wat dichterbij en nu vond de GPS de naam van het hostel wel, dat was best een fijn moment. Niet dat we er door het eenrichtingsverkeer recht naar toe konden. Maar uiteindelijk om 9 uur stonden we voor het hostel. Een hele smalle deur met daarachter 2 steile trappen en geen andere toegang. De jongen achter de balie sprak Engels en hij zou wel helpen. De kamer die we kregen was een 6-persoons kamer voor ons samen. Ik weet niet wie er wel eens in een hostel geweest is uit de 60-jaren tijd, nu dit was er een. Overal alles kapot en aan elkaar geknutseld. En de kamer was aan de andere kant van het hostel en dat was weer op de begane grond. Dus de fietsen en alle tassen weer naar beneden. De jongen van de balie was uiterst behulpzaam, daar was niets van te zeggen. We waren 1 dag eerder hier en deze kamer was maar voor 1 nacht.
Honger hadden we inmiddels ook wel natuurlijk. De restaurants waren in de buurt, dus daar naar toe gelopen. Heerlijk gegeten en ons toch weer verbaasd, hier komen ze om 22.30 uur nog rustig binnen met kinderen van 3 of 4 jaar om te gaan eten. Niet dat ze lastig waren of zo, maar dat zijn wij toch niet gewend. Voor de verandering konden we betalen met US$, best goedkoop daar $18 = € 14. Met pesos zou het € 17 geweest zijn, wat ook niet veel is voor wat we kregen.
Terug naar het hostel. Toen we wat beter rondkeken op onze kamer, begon het ons toch wel tegen te staan om hier 8 nachten te blijven. We hopen dat de kamer die we morgen krijgen beter is.