26 september 2016 - Riverside

24 september 2016 - West Yellowstone/Dubois - 246 km

Vandaag zouden we Yellowstonepark verlaten en wel via de west-entrance, waar ik Yellowstone in kwam fietsen. Bisons en gaffelbokken zagen we zo vaak dat we er niet meer voor stopten. Onderweg waren de bomen al in herfstkleuren, maar dat had ik geloof ik al een keer verteld. Maar ja, het is zo overweldigend mooi die kleuren, ik ben geneigd om bij iedere bocht te stoppen om foto's te maken.
De bekendste geiser is de Old Faithfull, iedere 90 minuten komt die tot een uitbarsting. Toerisme viert natuurlijk hoogtij hier, maar het is ook wel heel mooi. En ook heel koud al de hele dag, zo rond de 5 gr C en een snijdende wind. Het is wel de moeite om dit schouwspel te zien. Rondom staan dubbele rijen banken die ook bijna allemaal bezet zijn.
Een stuk verder komen we bij de Prismatic Springs, geisers met de meeste mooie combinaties van kleuren. De foto's tonen een blauwe lucht, groen/gele bomen, witte stoom, blauwgroen water met een steenrode oever. Hoe mooi wil je het hebben? De GoPro en de Nikon maken overuren en de geheugenkaarten zijn bijna vol.
Voordat we Moran Junction bereiken moeten we een pas over die volledig bedekt is met sneeuw. Zover je kunt kijken, de bomen, de meren, alles sneeuw. De wegen gelukkig niet, in de berm staan sneeuwscooters geparkeerd. De temperatuur is inmiddels ook onder het nulpunt gezakt.
Ons einddoel Dubois naderde en wat bleek nu, we zaten in hetzelfde motel als waar ik 5 jaar geleden ook heb overnacht. Ik kon me dan nog herinneren omdat de eigenaar me toen aan zag komen fietsen, de deur voor me opendeed en ik zo door de lobby kon/mocht fietsen. Ja, Nederland, daar was hij al een keer geweest. Hij wist nog dat ze daar honden gebruiken die spullen bezorgen??!! Heb ik nog nooit gezien. BIj wat verder na vragen bleek dat hij Zwitserland bedoelde, de honden met de vaatjes rum waarschijnlijk.
Zoals de planning nu is, komen we woensdag aan in Pueblo, het einddoel van het eerste deel van onze reis. En dat houdt ook meteen de vraag in, wat ga je daarna doen. Welke richting, welke steden, wat wil je nog zien of doen? En hoever wil je nog rijden?
Na al die overweldigende natuur waren we toe aan wat anders, we gaan naar San Francisco. De route bekeken, best ver maar de Hyundai is een fijne auto om te rijden. Hotels zijn prijzig maar via Airbnb hebben we bij iemand thuis een fijne kamer. Haar recensies zijn ook prima, dus we hebben er alle vertrouwen in. We van woensdat tot zaterdagochtend in Pueblo, daarna naar SF, waar we dan dinsdagmorgen aan hopen te komen. Daar blijven we dan tot zaterdagmiddag. Daarna hebben we nog enkele dagen om weer in Portland te komen om de auto in te leveren.

25 september 2016 - Dubois/Rawlins - 335 km
De rit van vandaag is best ver en het voert door het deel waar ik het echt zwaar had. Heel veel kilometers straffe tegenwind en lange rechte wegen door de prairie. De invloed van de indianen is voor ons zichtbaar in de namen van de trails en de dorpen (Fort Washakie, Wind River Indian Reservation, Chief Washakie Trail). In Fort Washakie komen we langs een police-station. De nodige gigantisch grote auto's met bullbars, er staat ook een gigantisch grote oplegger die volgens het opschrift gebruikt wordt bij alcoholcontroles. Ik rij het terrein op en ik raak in gesprek met enkele agenten. Ze leggen me uit dat de Indianen hier een eigen politiekorps hebben, alle agenten zijn ook indianen en ze behandelen alle zaken waar een indiaan bij betrokken is. En ook hier is alcoholmisbruik en relationeel geweld het grootste probleem. Dat had ik ook al gehoord van een ranger die ik sprak in Yellowstone park. Met een badge van het Bureau of Indian Affairs reden we weer verder.
In de prairie namen we een zandpad, we hebben tenslotte een vierwiel aangedreven auto. In een doodse stilte onder een strakblauwe hemel zitten eten. Ja, soms heb je niet veel nodig om te weten dat je het goed hebt.
We kwamen nog door Jeffrey City, een verlaten goudzoekersstadje. Even van de weg af om daar te komen. Er stond een enorme Amerikaanse trekker met oplegger geparkeerd, de chauffeur stond erbij. Dus ik stoppen en met hem een gesprek over zijn prachtige vrachtauto. Hij moest morgen vee naar Texas brengen, 12 uur rijden, en iedere dode koe moest hij zelf betalen. Het was geen probleem als ik ook even achter het stuur ging zitten, wat een immense cabine is dat, 18 versnellingen. Hier wil ik ook wel een keer rijden, maar dat heb ik maar niet gevraagd.
In Rawlins hadden we wat problemen met de hotelboeking, het hotel wat we geboekt hadden, zag er aan de buitenkant niet uit. Er naast was een motel van de DaysInn keten wat er aan de buitenkant beter uit zag. Dus daar geboekt, maar het was alleen maar de buitenkant wat er beter uit zag. De volgende ochtend er over geklaagd, ze gaven ons $20 terug. Dat is tenminste een bevestiging van onze bevindingen.

26 september 2016 - Rawlins/Riverside - 130 km
Een korte rit voor vandaag, uitgeslapen tot 8 uur en om 10 uur reden we weg. Sinclair was het eerstvolgende dorp. Hier is een raffinaderij van benzine, het merk Sinclair. Een veel voorkomend merk in de USA. Ook hier een politiebureau binnen en een badge geruild.
De fietsroute voerde een stuk over highway, waar ik nog slechte herinneringen aan heb. Windkracht 8 op kop, voorbijrazende vrachtauto's, fietsen over de vluchtstrook en 40 km verder pas de afslag. Daar wordt een fietser niet blij van, zeker niet een eenzame fietser. Ik voel nu nog de mentale uitdaging van destijds. En ik voel ook nog wel de trots, dat me dat toch maar gelukt is, bijna 6000 km fietsen.
Maar goed, Saratoga was de volgende stad op de route. Daar was een vrij toegankelijk zwembad gevoed door een heetwaterbron. Nu inmiddels uitgebreid met een gebouw met kleedruimte en toiletten. De andere bezoekers waarschuwden ons al voor het grote bad, dat water was boven de 100 gr F oftewel boven de 37 gr C. Eerst samen in het kleine bad wat ook al wel echt warm is. Ik kon het niet laten om daarna even te testen. Klopt, het was inderdaad heel, heel, heel warm. Maar goed, als stoere man ga je toch in dat bad. Het was best een paar minuten uit te houden.
Beide baden hadden een overloop naar de rivier waar met stenen een soort dammen waren gemaakt. Je kon dus ook nog lekker in een snelstromende rivier gaan liggen. Wat een ervaring weer, op een doordeweekse maandag op 2300 meter hoogte in een warmwaterbad in een rivier liggen.
Buiten was het vandaag ook wat lekkerder warm, tegen de 20 gr C. Korte mouw en zonnebril op. Aan het Lake Saratoga lekker gegeten, een openbaar campground waar bijna niemand stond.
Daarna naar ons overnachtingsadres, een motel in Riverside. Bij het binnenrijden in dit dorp van 59 inwoners bleek het motel te liggen tegenover het Bear Trap Cafe, wat ik nog herkende omdat ik daar wat gegeten had destijds. En de naam motel is ook wat overdreven, het is een camping met daarop 4 aaneengesloten houten cabins, wel heel mooi overigens en bijna nieuw.
Op de camping raakten we in gesprek met een man die vertelde dat de oma van zijn vrouw uit Monnickendam kwam. En hij kwam ook wel eens in Nederland, in Maassluis en in Bergen op Zoom. Een tijdje later liepen Janny en ik naar de rivier hier achter de camping toen we die man bij zijn tentje zagen zitten. In gesprek geraakt en wat een ontzag voor deze man, hij was nu 64 jaar oud en hij was tevoet onderweg van de Mexicaanse grens naar de Canadese grens. Voor deze tocht had hij samen met zijn vrouw getraind, maar een week voor vertrek raakte zij geblesseerd en ze vond het geen probleem als hij alleen ging. Dat was nu 5 maanden geleden. Als je dan hoorde wat ze allemaal al gelopen en gefietst hadden, wat een geweldige mensen. We raakten maar niet uitgepraat. Hij was dus ook door berengebieden gelopen, of hij dat niet angstig vond? Mensen staan niet op het menu bij een beer en met de nodige voorzorgen omtrent kamperen en eten, is het risico echt beperkt. Je moet je eten ver van je tent klaarmaken, het dan op een andere plek opeten en weer op een andere plek hoog in een boom opbergen. En niet alleen het eten, alles wat een zoete geur heeft, dus ook de lippenbalsem. Daarom kampeerde hij ook bij voorkeur alleen, want jij kunt wel de voorzorgsmaatregelen maar als die ander dat niet doet, dan loop je zelf nog steeds gevaar. Beren schrikken alleen maar van brekende takken, want als iets een tak kan breken, dan is die persoon of dier ook in staat om een beer iets aan te doen. Tenminste volgens de beer, maar ook dat is weer een aanname.